Μια αλλιώτικη μηχανή του χρόνου φιλοξενούμε σήμερα καθώς δεν έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο αλλά με την πετόσφαιρα, το άθλημα που πρόσφερε αμέτρητες χαρές και στιγμές περηφάνιας στον προσφυγικό κόσμο στα δύσκολα πέτρινα χρόνια.
Εφτά χρόνια πίσω θα πάρουμε τον χρόνο και πιο συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 2007, η Ανόρθωσις είχε περάσει στην τελική φάση των Play-off και θα διεκδικούσε τον τίτλο κόντρα στον Παφιακό. Η ομάδα μας ήταν το θεωρητικό φαβορί της σειράς, καθώς είχε τερματίσει πρώτη στην κανονική διάρκεια και κουβαλούσε μαζί της το πλεονέκτημα έδρας. Η θεωρία όμως από την πράξη απέχει και ο Παφιακός ήταν η ομάδα που πήρε το πάνω χέρι στη σειρά σπάζοντας από το πρώτο κιόλας παιχνίδι της σειράς την έδρα.
Με την σειρά να μεταφέρεται στην Πάφο και το παιχνίδι να είναι κομβικής σημασίας αφενός ο Παφιακός ήθελε την νίκη για να γίνει το αδιαφιλονίκητο φαβορί αφετέρου η Ανόρθωση ζητούσε το ροζ φύλλο αγώνα για να πάρει αναίμακτα πίσω τη σειρά στο Θεμιστόκλειο. Η έδρα δεν έσπασε, ο Παφιακός μας κέρδισε και πλέον η υπόθεση τίτλος είχε δυσκολέψει αφάνταστα. Επιπρόσθετα το λεωφορείο που μετέφερε οπαδούς της ομάδας μας στην Πάφο είχε δεχθεί επίθεση με πέτρες.
Ο κόσμος μας είχε πλέον αφυπνιστεί, οι πετοσφαιριστές μας συνειδητοποίησαν πως δεν υπάρχει αύριο. Μπορεί ο Παφιακός να ήταν αγκαλιά με τον τίτλο αλλά πλέον η Ανόρθωσις ήθελε μία νίκη για να κρατηθεί στη ζωή και να ανάψει ξανά τη σειρά. Την πέτυχε και μάλιστα με δραματικό τρόπο. Δυο φορές βρεθήκαμε πίσω στο σκορ με 0-1 και 1-2 σετ ωστόσο η τελευταία λέξη άνηκε στην Ανόρθωση. Πήρε το τέταρτο σετ με 25-23 και οδήγησε το ματς στο τάι μπρέηκ όπου και επιβλήθηκε των Παφιτών με 15-12.
Η σειρά μεταφέρθηκε και πάλι στην Πάφο που μόνο αυτή την φορά η ομάδα μας θα αγωνιζόταν μόνο στη παρουσία 20 φίλων της καθώς είχαν απαγορευτεί οι μετακινήσεις. Οι Παφίτες οπαδοί γέμισαν κάθε γωνιά του κλειστού της Αφροδίτης προσδοκώντας σε νίκη που θα ισοδυναμούσε με την κατάκτηση του τίτλου. Υπολόγιζαν όμως χωρίς το αφεντικό και όταν λέμε αφεντικό στην κυπριακή πετόσφαιρα εννοούμε πέρα πάσης αμφιβολίας την Ανόρθωση. Κερδίσαμε πολύ δύσκολα με 3-1 σετ, ρίξαμε στο καναβάτσο τον αλαζόνα Παφιακό, ανακτήσαμε το πλεονέκτημα της έδρας.
Στη πέμπτη και τελευταία αναμέτρηση δεν χωρούσαν λάθη, ο νικητής θα στεφόταν πρωταθλητής ενώ ο ηττημένος θα έμενε στο τίποτα. Το κατάμεστο Θεμιστόκλειο ντύθηκε στα γιορτινά του. Το ματς δεν ξεκίνησε καλά, ο Παφιακός σε ένα πρώτο σετ ροντέο κέρδισε με 32-34 και πήρε το προβάδισμα. Κερδίσαμε στο δεύτερο σετ και όλοι πιστέψαμε πως μπήκε το νερό στο αυλάκι, μάταια όμως, η ομάδα της Πάφου πήρε το τρίτο σετ και ήταν μόλις ένα σετ μακρυά από τον τίτλο. Το τέταρτο σετ δεν είχε ξεκινήσει καλά, καθόλου καλά. Οι Παφίτες πήραν διαφορά, στο παρκέ ο Πέτρος Κοντός ανακάτεψε την τράπουλα πραγματοποιώντας αλλαγές, στην κερκίδα άτομα των οργανωμένων μεταφέρθηκαν και στην κερκίδα των επισήμων. Ήταν τότε που ήχησαν οι σάλπιγγες της αντεπίθεσης. Στο παρκέ η ομάδα ανέβηκε κατακόρυφα και στην κερκίδα φώναζαν όλοι ασταμάτητα. Το γνωστό σύνθημα «μες το Βαρώσι» παίζουμε δονούσε κάθε λίγο την ατμόσφαιρα. Το σετ κερδήθηκε 26-24, ο τίτλος σώθηκε και όλα πλέον θα παιζόταν στη ρώσικη ρουλέτα του τάι-μπρέηκ. Με ένα γήπεδο που έμοιαζε με καζάνι που κόχλαζε δεν χάναμε με τίποτα, δεν μπορούσαμε να χάσουμε και δεν χάσαμε!
Η Ανόρθωσις πανηγύριζε το 16ο της πρωτάθλημα, πρώτο από τα πέντε διαδοχικά της πρωταθλήματα. Στην ιστορία γράφτηκε ως μια επική και μοναδική ανατροπή η δε ατμόσφαιρα στο γήπεδο άπαντες την χαρακτήρισαν πρωτόγνωρη για αγώνα πετόσφαιρας.
Αρκετά μακρηγορήσαμε, απολαύστε τα βίντεο και θυμηθείτε τις στιγμές.
Τηλεοπτικά πλάνα από το πέμπτο και τελευταίο σετ
Πλάνα από την οπαδοκάμερα του maxhtec.net
