Στο χθεσινό παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ, είδαμε μια – κατά την άποψη μας – βελτιωμένη Ανόρθωση. Σίγουρα οι γνωστές παθογένειες με τα νεκρά διαστήματα εμφανίστηκαν και πάλι, όμως γενικά η ομάδα δεν ήταν άσχημη, ενώ θα τολμούσαμε να πούμε ότι σε μεγάλα διαστήματα ήταν και καλύτερη από τον αντίπαλο.
Ο μεγάλος φόβος ήταν το κέντρο της άμυνας, εκεί απ’ όπου έλειψε ο Ζόρζε. Ωστόσο, ο Μάκος τον αναπλήρωσε και με το παραπάνω. Ο Ελλαδίτης – που ξεκίνησε την καριέρα του ως αμυντικός – έκανε ίσως τα καλύτερα του παιχνίδια με τη φανέλα της Ανόρθωσης, όντας στην άμυνα. Γερό σκαρί, καλός με την μπάλα στα πόδια, ενώ η ταχύτητά του δεν αποτελεί μειονέκτημα εκεί. Συγκλονιστικός και ο Δημήτρης Οικονόμου δίπλα του που για άλλη μια φορά μας κάνει να διερωτόμαστε πως είναι δυνατό τον τελευταίο ένα χρόνο να ψάχναμε λύσεις στο πρόσωπο του Γκάλαμαζ ή να είχε πάρει τη φανέλα στο σπίτι ο Παβίσεβιτς.
Μπροστά στο αμυντικό δίδυμο, ο Αλέξα έκανε πολύ καλή δουλειά. Μάλλιασε η γλώσσα μας να λέμε ότι ο άνθρωπος είναι εξάρι και δεν θα γίνει οκτάρι στα 35. Ακόμα και μόνος πίσω από τους Οχαγιόν που έκανε αρκετά καλό παιχνίδι και Μπεσέρα που δεν ικανοποίησε, ο Αλέξα έλεγξε το ζωτικό του χώρο και έκλεινε αρκετές τρύπες. Θα μπορούσε να αποσοβήσει και το δεύτερο γκολ αν η προσπάθεια του Άντιτς να αποκρούσει δεν άλλαζε την πορεία της μπάλας.
Εκεί που «πονέσαμε» χθες, ήταν τα άκρα της άμυνας. Ο Άντιτς είναι ψυχωμένος παίχτης, βάζει πάθος, αλλά χρειάζεται και μυαλό. Κάποιες επιπλέον ενέργειες – όπως το ντριμπλάρισμα ψηλά – θα έπρεπε να απαγορεύονται δια ροπάλου. Σε ένα πιο πειθαρχημένο σύνολο, δεν θα βλέπαμε να επιχειρούνται τέτοια πράγματα.
Ο δε Τζέισον μάλλον δεν ήταν συγκεντρωμένος στο χθεσινό παιχνίδι. Ειδικά στην αρχή, ένα λάθος που έκανε φεύγοντας στην επίθεση (δεν είδε που πήγαινε η μπάλα) μάλλον του… απασχόλησε το μυαλό, με αποτέλεσμα να ξεφύγει στη συνέχεια ο Αλωνεύτης και να κερδίσει το πέναλτι κόντρα στη ροή του αγώνα.
Επιθετικά, παρά το ότι ο Φοφανά υστέρησε και ίσως έπρεπε να φρεσκαριστεί νωρίτερα η ομάδα (κάτι αντίστοιχο ισχύει και με Μπεσέρα) βγάλαμε προσπάθειες και δημιουργήσαμε προϋποθέσεις. Ο Μακρής ήταν ο πιο δραστήριος της τριάδας ενώ μπορούσε να χριστεί και σκόρερ. Ο Κολαούτι δεν είχε καλές τοποθετήσεις σε ορισμένες φάσεις, βρήκε όμως το δρόμο προς τα δίκτυα, έστω κι αν αυτό δεν ήταν αρκετό για το τρίποντο.
Η Ανόρθωσις γενικά, δικαιούνταν περισσότερα από το παιχνίδι. Έστω το βαθμό της ισοπαλίας. Και θα τον έπαιρνε – με προοπτική για περισσότερους – αν δεν ερχόταν το τραγικό λάθος που έφερε το 2ο γκολ των αντιπάλων. Πλέον, η ομάδα πρέπει να κοιτάξει μπροστά (και πάλι) διότι στο Παραλίμνι δεν θα αρκεστούμε στην εμφάνιση, αφού το τρίποντο θεωρείται αδιαπραγμάτευτος στόχος. Με το νέο τεχνικό στον πάγκο, ελπίζουμε και σε ψυχολογικό ντοπάρισμα των ποδοσφαιριστών.
