Με την Ανόρθωση να αποτελεί εδώ και μερικές αγωνιστικές απλό θεατή στο μαραθώνιο του πρωταθλήματος και με τους ποδοσφαιριστές να είναι απλήρωτοι εδώ και κάποιους μήνες, τίθεται πλέον περισσότερο από ποτέ θέμα κινήτρου. Ιδιαίτερα στον τελευταίο αγώνα στο Παραλίμνι, είδαμε αρκετούς ποδοσφαιριστές να είναι νωχελικοί, άλλους να κάνουν αψυχολόγητα μαρκαρίσματα, άλλους απλά να κάνουν αγγαρεία κρατώντας απλά τη θέση τους στον αγωνιστικό χώρο και άλλους να… δέχονται μάλλον εύκολες κίτρινες κάρτες που τους στερούν συμμετοχές στη συνέχεια.
Θα ήταν εύκολο να ξεστομίσουμε ατάκες όπως «μένουν όσοι μπορούν και θέλουν» ωστόσο η πραγματικότητα είναι ότι τη δεδομένη στιγμή η Ανόρθωση δεν θεωρείται και ποδοσφαιρικός παράδεισος τόσο για ξένους, όσο και για ντόπιους ποδοσφαιριστές. Είναι φανερό ότι η πλειοψηφία του ρόστερ ενδεχομένως να περιμένει το τέλος αυτής της βασανιστικής χρονιάς, στην οποία το μόνο που απομένει είναι η διεκδίκηση ενός Ευρωπαϊκού εισητηρίου. Και εδώ εγείρεται για άλλη μια φορά το κεφάλαιο «επιτροπή προγραμματισμού» όσον αφορά την ποιότητα, την προοπτική αλλά και την ροπή σε τραυματισμούς, των ποδοσφαιριστών που έφεραν φέτος στην ομάδα.
Παρόλα αυτά ακόμα και από αυτήν την δύσκολη διαδικασία μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι, αν επιτευχθεί επιτέλους το ξεσκαρτάρισμα μέτριων ποδοσφαιρικών μονάδων που κατηφόρισαν την τελευταία πενταετία στο νησί για λογαριασμό της «Μεγάλης Κυρίας». Είναι φανερό δια γυμνού οφθαλμού ότι άλλοι ποδοσφαιριστές σέβονται κάποια πρόσωπα και καταστάσεις και ότι άλλοι περιμένουν το τέλος της χρονιάς για να αναζητήσουν νέα ποδοσφαιρική στέγη. Μπορούμε να μιλήσουμε και με ονόματα και να αναφερθούμε αφενός μεν στον Οχαγιόν, ο οποίος αρπάζει από τα μαλλιά την ευκαιρία να αποδείξει ότι άξιζε καλύτερης μεταχείρισης το διάστημα που βρίσκεται στο «Αντώνης Παπαδόπουλος». Αφετέρου στον Οικονόμου, τα λάθη του οποίου ήρθαν όχι λόγω έλλειψης συγκέντρωσης ή ποδοσφαιρικής παιδείας, αλλά λόγω της πίεσης που απορρέει όταν κάποιος φορά την φανέλα με τον φοίνικα στο στήθος.
