Τέλος στα ντέρμπι επιτέλους. Η ομάδα μετά από πολύ καιρό έπαιξε καλό ποδόσφαιρο αν εξαιρέσουμε το διάστημα που δεχθήκαμε μόνοι μας το γκολ μέχρι το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Λίγες μέρες μετά όμως πρέπει να σκεφτούμε καλύτερα αρκετά πράγματα.
Προσπάθησα να αναλύσω καλύτερα τα δεδομένα μίας εμφάνισης απέναντι στον Απόλλωνα που έφερε «χαμόγελα» παρά την ισοπαλία. Εγώ όμως που ξέμεινα στην Λεμεσό θα χαμογελάσω αν κερδίσουμε στα επόμενα τέσσερα, τουλάχιστον φαινομενικά εύκολα παιχνίδια.
Ναι μεν είχαμε καλή παρουσία, όμως από ουσία μείναμε αρκετά πίσω. Το -7 από την κορυφή μοιάζει αξεπέραστο όχι μόνο επειδή είναι «αρκετοί» βαθμοί αλλά και γιατί κυνηγούμε πλέον 5 αντιπάλους. Με κίνδυνο να παρουσιαστώ ως αντιΑνορθωσιάτης το έχω ξαναγράψει ότι δεν πιστεύω ότι έχουμε τις δυνατότητες να κυνηγήσουμε το πρωτάθλημα .
Ατομικά για μένα ο Οικονόμου ειδικά μετά την είσοδο του Οχαγιόν έκανε μεγάλο παιχνίδι. Οι τρύπες που υπήρχαν στο κέντρο έκλεισαν και ο μικρός έκανε ένα σπουδαίο παιχνίδι αναχαιτίζοντας πολλές επιθετικές προσπάθειες του αντιπάλου με επιτυχία. Κάλος ήταν και ο Θεοδώρου όμως έμοιαζε χαμένος σε κάποια διαστήματα. Δεν αδικώ κανένα από τους νέους, γιατί δεν είναι ότι πιο εύκολο να αγωνιστείς σε ντέρμπι στο πρώτο σου παιχνίδι σαν βασικός. Για τον Γκαρσία επιμένω ότι δεν έχει θέση στην ομάδα αφού η παρουσία του είναι τραγική. Για το γκολ αλλά και την παρουσία του Οχαγιόν τα λόγια είναι περιττά. Απορώ πως αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται στην πόρτα εξόδου. Άραγε ποιος κάνει προγραμματισμό σε αυτή την ομάδα;
Στο θέμα της εταιρείας οι απόψεις δίνουν και παίρνουν. Προσωπικά είμαι υπέρ της σωτηρίας της Ανόρθωσις πάνω από όλα. Αν η σωτηρία του σωματείου έρχεται εκτός εταιρίας πρέπει όλοι μας να το παλέψουμε. Αν όχι, οι σωτήρες του 2008 να μείνουν μακριά από την εταιρεία αλλά και το σωματείο. Μην ξεχνάτε πως ο Μάτσης, ο Αυξεντίου ο Παπαδόπουλος και τόσοι άλλοι, γαλουχήθηκαν μέσα από τα ιδανικά αυτού του Σωματείου, όπου τους δημιουργήθηκαν τόσο ισχυρά πιστεύω που κάποιοι εξ αυτών θυσίασαν και την ιδία τους την ζωή υπερασπίζοντάς τα. Αν ζούσαν θα ένιωθαν τεράστια ντροπή για την κατάντια της Ανόρθωσις. Και «ευτυχώς» δεν ζουν.
