Από καθαρά αγωνιστικής άποψης, το σημερινό παιχνίδι αλλά και οι ευκαιρίες διάκρισης στο πρόσφατο παρελθόν, έχουν χαθεί λόγω των τρανταχτών αδυναμιών στο μεσοαμυντικό κομμάτι. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο γεγονός ότι πέντε χρόνια μετά ακόμα ψάχνουμε τους διαδόχους των… Μπεκιάι, Κατσαβάκη και Ντοπρασίνοβιτς, αλλά στην γενικότερη εικόνα που παρουσιάζει τόσο ατομικά, όσο και ομαδικά η ανασταλτική μας λειτουργία.
Αρχής γενομένης από το παρόν, είναι πραγματικά αδιανόητο να δεχόμαστε δύο γκολ από μια ομάδα που σε 17 αγώνες δεν έχει καταφέρει να πετύχει κατά μέσο όρο ούτε ένα γκολ ανά παιχνίδι. Πόσο μάλλον όταν η ομάδα αυτή έφτασε στο δεύτερό της γκολ με παίκτη λιγότερο, χωρίς τον προπονητή της στο πάγκο και εφαρμόζοντας τακτική απέναντι στο ανθρώπινο τείχος που εφαρμόζονται στις… αλάνες. Σε μια φάση που θύμισε τον επαναληπτικό με Γκέφλε, παρατηρούμε ότι παίκτης των φιλοξενουμένων μπαίνει στο τείχος απωθώντας τον Κάλβο, ανοίγοντας στην συνέχεια με σχετική ευκολία το διάδρομο από τον οποίον πέρασε η μπάλα πριν καταλήξει στα δίκτυα. Στην δε φάση του πρώτου γκολ οι αμυντικοί μας αποτυγχάνουν να κάνουν το στοιχειώδες διώξιμο της μπάλας με αποτέλεσμα η Παφιακή ομάδα να ανανεώσει ξανά και ξανά την επιθετική της προσπάθεια. Σε συνδυασμό με την αψυχολόγητη έξοδο του Βέγκα στο σημείο του πέναλτι και την ανισορροπία λόγω κακής τοποθέτησης των αμυντικών, δεχθήκαμε το πιο αβασάνιστο γκολ της χρονιάς.
Δεν αποτελεί μυστικό το γεγονός ότι περισσότερες ευκαιρίες διάκρισης έχουν οι ομάδες που προσέχουν πρωτίστως το παθητικό τους, γεγονός που, όσοι αγνοούσαν, το έμαθαν από πρώτο χέρι τη περσινή χρονιά. Όσο ο Βαλβέρδ κατέβαζε τα ρολά και ο Ίλιτς ήταν στυλοβάτης της άμυνας, η πορεία πρωταθλητισμού καλά κρατούσε μέχρι που μετά τη 19η αγωνιστική δεχθήκαμε μαζεμένα όσα δεν φάγαμε ολόκληρη χρονιά. Όταν επιτέλους ο μεταγραφικός προγραμματισμός ασχοληθεί με την ενδυνάμωση της ομάδας ομοιόμορφα σε όλες τις γραμμές και όχι με τον ερχομό «ονομάτων» με επιθετικά χαρακτηριστικά, τότε και μόνο τότε ίσως δούμε άσπρη μέρα. Έχουμε χορτάσει μεταγραφές συνταξιούχων (Ιβάνκοφ, Γκάλαμαζ, Τόμασιτς) που εξαργυρώνουν το γεγονός ότι έπαιξαν καλή μπάλα πολλά χρόνια πριν έρθουν στην Κύπρο.
