Αναλογιστείτε, αν το καλοκαίρι αντί του συνδυασμού του Αχιλλέα Νικολάου και μετέπειτα Χρίστου Πουλλαΐδη, αναλάμβανε κάποιος άλλος τα ηνία της Ανόρθωσης. Έξι μήνες μετά, η ομάδα είχε τα χάλια της αγωνιστικά και βρισκόταν κάπου μεταξύ πέμπτης κι έκτης θέσης, οι παίχτες ήταν απλήρωτοι τρεις μήνες όπως και το προσωπικό, το νερό στο Παπαδόπουλος κομμένο (δεν είναι ντροπή), η διαιτησία να μας κάνει πλάκα, η Δικαστική να μας έχει τον καλύτερο πελάτη, οι οπαδοί να κάνουν ότι θέλουν και γενικά όλα όσα ζούμε σήμερα… Το πιο πιθανόν θα τον είχαμε πάρει με τις πέτρες τον άνθρωπο.
Ο Χρίστος Πουλλαΐδης, κυρίως λόγω οικονομικού εκτοπίσματος, απολαμβάνει ακόμα «ασυλία» στις τάξεις του κόσμου μας. Θα πρέπει όμως να εκμεταλλευτεί αυτή την ασυλία – η οποία διαπιστώνουμε άρχισε να εξαντλείται – να προχωρήσει σε τομές και γενναίες αποφάσεις, να τολμήσει να ξηλώσει τα κακώς έχοντα στο Σωματείο και να το αναδιαμορφώσει ώστε να αρχίσει επιτέλους να δουλεύει σωστά. Είτε με τη λογική του ενός κομματιού την φορά, είτε με ένα συνολικό σοκ.
Για να γίνουν όλα αυτά, δεν απαιτείται ο πρόεδρος να είναι καν στην Κύπρο. Μπορεί και εξ αποστάσεως, φτάνει επιτέλους να στελεχωθούν τα κατάλληλα πόστα με τους κατάλληλους ανθρώπους. Είτε έμμισθα στελέχη που θα κάνουν απόσβεση μέσα από τη σωστή δουλειά και τις επιτυχίες είτε διοικητικούς παράγοντες που θα «τρέχουν» το Σωματείο επί καθημερινής βάσεως. Ανθρώπους που κατέχουν το αντικείμενο και νοιάζονται για την Ανόρθωση. Για πόσο ακόμα θα είμαστε στον αυτόματο πιλότο και το έλεος του Θεού στους πλείστους τομείς;
