Το μηδέν παθητικό σε 270 λεπτά αγώνα και με αντιπάλους τη Σαλαμίνα, τον Άρη και τον Ερμή, προφανώς σε άλλα χρόνια δεν θα έλεγε απολύτως τίποτα. Θα ήταν μάλλον φυσιολογικό και αυτονόητο.
Φέτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όχι μόνο επειδή ο Ερμής έχει τη δεύτερη καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος ή γιατί η Σαλαμίνα κι ο Άρης έκαναν πολλές μανούλες να κλάψουν, αλλά πρωτίστως γιατί η Ανόρθωσις μέχρι πρόσφατα είχε μόλις ένα ενενηντάλεπτο με απαραβίαστη εστία κι αυτό στο παιχνίδι με την Αλκή, που έχει τόσους βαθμούς όση και η θερμοκρασία στους πόλους.
Ναι, όταν μια άμυνα που την έβλεπες και σ’ έπιανε κατάθλιψη ή εγκεφαλικό – ανάλογα την ιδιοσυγκρασία – δεν δέχεται γκολ για τρία παιχνίδια, κάτι είναι. Κι αυτό οφείλεται πρώτιστα στο Βέγκα και μετά στους Ζόρζε και Τζέισον Δημητρίου. Χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι απαιτείται συλλογική προσπάθεια που ξεκινά από πολύ μπροστά για να μη δεχτείς γκολ.
Πλέον, το ζητούμενο είναι να κτίσουμε σ’ αυτό. Είπαμε αρκετές φορές ότι η Ανόρθωσις έχει τους τρόπους να σκοράρει, έστω κι αν τελευταία δυσκολεύεται. Μπορεί να μην το έκανε με τον Ερμή, αλλά ήταν μόλις το δεύτερο παιχνίδι φέτος που δεν πέτυχε γκολ. Η λογική λέει, ότι αν δεν δεχτείς γκολ, τουλάχιστον δεν θα χάσεις. Απ’ εκεί και πέρα, αν έχεις παίχτες μάγκες μπροστά, ακόμα και στην κακή σου μέρα θα βρεθείς 2-3 φορές φάτσα με τον αντίπαλο τερματοφύλακα και θα βάλεις ένα γκολ.
Ο Ζόρζε Κόστα θα προσπαθήσει να κτίσει στο μηδέν παθητικό των τελευταίων αγώνων και να αποδείξει ότι δεν ήταν τυχαίο. Εάν καταφέρει να το κρατήσει και στο ντέρμπι του Σαββάτου με την Ομόνοια η οποία δέχτηκε έξι γκολ στα τελευταία τέσσερα της παιχνίδια, πολύ πιθανόν να πάρουμε τη νίκη και όλοι θα ξεχάσουν τη μέτρια εμφάνιση με τον Ερμή και την άγονη ισοπαλία.
