Καλά έφαγαν, καλά ήπιαν – στην οικία Πουλλαΐδη – οι ποδοσφαιριστές μας, ώρα για τρίποντο. Το φιλότιμο πριν από δυο βδομάδες δεν έπιασε με την επίσκεψη στην Αμμόχωστο, αφού ακολούθησε μια από τις χειρότερες φετινές εμφανίσεις της ομάδας (ευτυχώς υπάρχει πάντα η Γκέφλε να σώζει τα προσχήματα) στο Τσίρειο. Τώρα, ας ελπίσουμε η νίκη να περάσει απ’ το… στομάχι τους.
Ανεξαρτήτως επιλογών σε πρόσωπα ή σχήματα (τα τελευταία ειδικά δεν πολυαλλάζουν) από το Ζόρζε Κόστα, ο κόσμος της ομάδας που θα κάνει την καρδιά του πέτρα – ας ελπίσουμε όχι μαύρη στο τέλος – και θα βρεθεί στο Αντώνης Παπαδόπουλος, αναμένει να δει κάποια απλά πράγματα. Εδώ που τα λέμε, τα… βασικά! Παίχτες να κρατούν σωστά τις θέσεις τους, να έχουν αλληλοκαλύψεις, να μην επιμηκύνουν την ομάδα, να βγάζουν πάθος στο γήπεδο, να μπαίνουν με τσαμπουκά στις μονομαχίες. Εάν δεν τους είναι κόπος ιδιαίτερος, θα θέλαμε και λίγο μυαλό στον τρόπο παιχνιδιού. Αλλά ας μην είμαστε… άπληστοι.
Ο αντίπαλος είναι στα χειρότερά του και αυτό τον κάνει επικίνδυνο. Άλλωστε κι εμείς, κάπου εκεί βρισκόμαστε. Πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, να αποφύγουμε τις παγίδες και να πάρουμε το τρίποντο που θα μας αγοράσει ακόμα λίγο χρόνο μέχρι… πιο κάτω. Οι έξι βαθμοί από την κορυφή είναι απαραίτητο να γίνουν τρεις κάτι που μας κρατά ζωντανούς στο κυνήγι για το καλύτερο δυνατό στη φετινή περίοδο.
Αν θα γίνουν όλα τα πιο πάνω, θα φανεί στο… χειροκρότημα με τη λήξη του αγώνα. Οι καλές (;) εμφανίσεις δεν ικανοποιούν τον κόσμο, που θα χειροκροτήσει μόνο αν η ομάδα βρίσκεται στους 21 βαθμούς στις 5 παρά τέταρτο το απόγευμα.
