Ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό και όπως φαίνεται θα ζήσουμε πολύ χειρότερα σε σχέση με πέρσι. Για τους άψυχους παίχτες και την προκλητική τους αδιαφορία έχω πολλά να πω. Θέλω όμως για αλλαγή να ασχοληθώ τους άψυχους Ανορθωσιάτες και τη δική τους προκλητική αδιαφορία.
Δεν γράφω ευκαιριακά λόγω ήττας. Εδώ και καιρό σκέφτομαι το πόσο λίγοι φανήκαμε μπροστά στις περιστάσεις. Διερωτώμαι αλήθεια, στα πόσα σκάνδαλα θίγεται ο Ανορθωσιάτης; Πόσα πρέπει να ανεχθεί ακόμα; Πότε θα απαιτήσει απόδοση ευθυνών; Όταν κλείσουμε θα είναι μάλλον αργά. Η μετριότητα έχει αρχίσει να μας γίνεται πλέον βίωμα και αυτό είναι που με ενοχλεί πιο πολύ. Μα δεν είναι κατάντια να μη σε υπολογίζουν; Δεν είναι κατάντια να σε κοροϊδεύουν αυτοί που κάποτε σε έτρεμαν;
Αναμφισβήτητα αυτό το έκτρωμα που βλέπουμε δεν είναι Ανόρθωση. Μα πως μίκρυνε ξαφνικά η ομάδα μας; Εμείς τι κάναμε όσο συρρικνωνόταν; Σε ποιο λιβάδι ενότητας βόσκαμε;
Για χρόνια ως οπαδοί, ακολουθούσαμε τραγουδούσαμε, πληρώναμε και μιλούσαμε για τα κατορθώματα και τους αγώνες των πατεράδων και παππούδων μας. Μιλούσαμε για την ομάδα που κρατήσαμε μέσα στην προσφυγιά και τον ξεριζωμό χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι οδηγούμαστε με αργά και σταθερά βήματα προς τον ολοκληρωτικό αφανισμό του σωματείου. Ό,τι δεν έγινε από την εισβολή του ’74 έγινε κάποια χρόνια αργότερα. Λεηλατήθηκε η Ανόρθωση! Όχι από ξένους. Εκ των έσω. Μέσα στο σπίτι μας ήταν ο εχθρός και εμείς κοιμόμασταν ήσυχοι.
Δυστυχώς όταν ήρθε η ώρα να υπηρετήσουμε το κοινό μας ιδανικό, να κάνουμε πράξη τα λόγια μας, η ώρα να γεμίσουμε τα παπούτσια των παππούδων μας με τα δικά μας πόδια, παρακολουθούμε άπραγοι τα γεγονότα να περνάνε μπροστά από τα μάτια μας ανίκανοι να αναγνωρίσουμε τα σημάδια και να κάνουμε αυτό που ήταν χρέος μας. Πέρασε το βαγόνι από μπροστά μας και ξεχάσαμε να ανέβουμε.
Δεν με πειράζει που δεν πήρα πρωτάθλημα τα τελευταία 5 χρόνια. Δεν με ενδιαφέρουν οι τίτλοι. Έχω χορτάσει από αυτούς σαν παιδί της δεκαετίας του 90. Την υπερηφάνεια μου θέλω πίσω. Το να χάνεις δεν είναι κακό. Το να παραδίνεσαι ντροπιασμένος είναι όμως ασυγχώρητο. Τόσες ταπεινώσεις είναι δύσκολο να τις σηκώσει η αξιοπρέπεια μας.
Πέρα από τα κηρύγματα περί ηθικής, η ουσία είναι αυτή: ανεξάρτητα με τον βαθμό της καταστροφής , οι συντελεστές της τραγωδίας που ζούμε, βάζουν προκλητικότατα το έργο τους στη λάθος πλευρά της ζυγαριάς. Οι ευθύνες είναι ασήκωτες κύριοι. Οι αριθμοί μιλούν. Φέραμε την Ανόρθωση στο χείλος του γκρεμού . Απειλείται με λουκέτο. Δεν είναι τυχαίος ο πληθυντικός. Όλοι μαζί τη φέραμε. Αυτοί που καταχράστηκαν και εμείς που τους ανεχθήκαμε.
Παρά το κακό που προκλήθηκε και τα λάθη που έγιναν ( σκόπιμα η μη) αν αντιλαμβάνονταν έγκαιρα το μέγεθος της καταστροφής και προσπαθούσαν να αναστρέψουν την κατάσταση, ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά σήμερα. Αντί για αυτό, ερμήνευσαν την σύγχυση των οπαδών σε ενοχή, την προϊοντοποίησαν, την πακετάρισαν με έντεχνες μπαρούφες και την πουλούσαν με τον ίδιο τρόπο που πουλάει ο μανάβης στη λαϊκή. «Πάρε κόσμε ενότητα»! «Εδώ η καλή ενότητα» ! Φθηνή προπαγάνδα για τροφοδότηση των εκφοβισμών. Αυτό είχαν να προσφέρουν.
Υπό την απειλή της επερχόμενης διάλυσης, ταυτόχρονα με την ανικανότητα από πλευράς όλων των διοικούντων να ανασκευάσουν τις εντυπώσεις, επιβλήθηκε η οικονομική καταστροφή και ο αργός θάνατος του σωματείου. Για να γίνει αυτό (περί επιτεύγματος πρόκειται) δημιουργήθηκε και εκκολάφτηκε η καλλιέργεια της ενοχής και ακολούθως της ενότητας ως καθαρτήριο αμαρτημάτων. Και ποια είναι η απάντηση μας σε αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο που δεχθήκαμε; Δυστυχώς ΚΑΜΙΑ.
Για την απαξίωση μας και την αχαριστία μας έχω γράψει τόσες πολλές φορές που πιστεύω έχω καταντήσει γραφική. Μπορείτε να πείτε ότι λαϊκίζω. Ποσώς με ενδιαφέρει. Γιατί, το να λες την αλήθεια δεν είναι λαϊκισμός. Για να πας μπροστά πρέπει να δεις την αλήθεια κατάματα. Εμείς εδώ και πέντε χρόνια της γυρίζουμε την πλάτη. Το να κρίνεις την ηθική και την αποτελεσματικότητα της κάθε διοίκησης, ούτε αυτό είναι λαϊκισμός. Δεν ξέρω αν θα δούμε καλύτερες μέρες. Προέχει η οικονομική διάσωση. Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι ότι φέρουμε ευθύνη για αυτό που βλέπουμε σήμερα. Είσαι ό,τι ανέχεσαι.
Ας αναλογιστούμε τι Ανόρθωση θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Αν υπάρχει Ανόρθωση μέχρι τότε.
