Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Εντάξει, μετά τα δυο νικηφόρα παιχνίδια με Ομόνοια και Απόλλωνα, κατανοούμε ότι μπορεί να υπάρξει μια χαλάρωση. Ότι κερδίσαμε την Αλκή στο ρελαντί κι ας μας έπαιξαν μπαλίτσα, ότι υποτιμήσαμε τη Δόξα και μας τιμώρησε. Η εμφάνιση με τον Εθνικό ήταν – ας πούμε – άλλη μια κακή παρένθεση. Το θρίλερ με την Αναγέννηση ήταν για να… τεστάρουν τις αντοχές μας. Στο ΓΣΠ ήταν υποτίθεται ντέρμπι. Χθες;
Η ομάδα εδώ και βδομάδες δεν βλέπεται. Στην άμυνα επικρατεί πανικός κι ότι πάει μέσα γράφει. Αν δεν ήταν και μερικές σωτήριες επεμβάσεις του Βαλβέρδ ή του Βέγκα, σήμερα θα ήμασταν με λιγότερους βαθμούς κι εκτός κυπέλλου. Το κέντρο μας είναι παράσταση για ένα ρόλο, με το Μάκο να προσπαθεί να κάνει τα πάντα όλα. Στην επίθεση περιμένουμε τις εμπνεύσεις του Φοφανά – η πλειοψηφία των οποίων χαρακτηρίζεται από κακή τελική επιλογή – και ελπίζουμε να καταλήξει μια μπαλιά στο κεφάλι του Κολαούτι.
Οι καμπάνες κτυπούν εδώ και καιρό, αλλά εμείς κωφεύουμε. Ο Θεός βοήθησε να πάρουμε στο φινάλε κι αυτό το τρίποντο, αλλά κάπου θα μας εγκαταλείψει η ρέντα και θα γίνει το πατατράκ. Από την στιγμή που για καιρό δεν βλέπουμε λύσεις, πάει να πει ότι οι αρμόδιοι δεν έχουν εντοπίσει το πρόβλημα κι αυτό είναι πολύ ανησυχητικό.
Δεν είμαστε μέσα στ’ αποδυτήρια για να κάνουμε τους ειδήμονες τι φταίει και τι πάει λάθος ώστε να μαρτυρούμε κάθε βδομάδα στις εξέδρες. Το μόνο που ξέρουμε με βεβαιότητα, είναι ότι έτσι όπως παρουσιαζόμαστε δεν πάμε πουθενά!
