Η χθεσινή δήλωση του Ζόρζε Κόστα μετά το παιχνίδι, ότι μέχρι το Δεκέμβρη αυτούς έχει, δεν εξέπληξε κανένα στην πραγματικότητα. Βλέποντας τις τελευταίες εμφανίσεις της Ανόρθωσης – από το Παφιακό και μετά – αντιλαμβανόμαστε όλοι πως… κάπου θα έσκαγε η σαμπρέλα. Πάλι καλά να λέμε που δεχτήκαμε μόνο τρία γκολ, σ’ ένα εφιαλτικό ενενηντάλεπτο. Φυσιολογικά, ο προπονητής θέλησε να αμυνθεί και προέβαλε την πιο λογική δικαιολογία: «δεν τους διάλεξα εγώ βρε παιδιά»!
Όπως αναφέραμε και χθες, σεβόμαστε το επιχείρημα του ΖΚ, έχει απόλυτο δίκαιο. Ωστόσο, θεωρούμε ότι θα πρέπει να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του και κατ’ επέκταση την ομάδα. Με το υλικό που έχει, είναι φανερό πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να παίζουμε το 4-1-4-1. Κάπου θα πρέπει ν’ αλλάξουμε ρότα, αφού ακόμα και τις κομπίνες που κάναμε τις έμαθαν οι αντίπαλοι οι οποίοι «διάβασαν» τα πρώτα παιχνίδια μας.
Ο τριαντατετράχρονος Αλέξα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του σύγχρονου οκταριού. Ναι μεν τρυπώνει στην περιοχή και βγάζει γκολ, πίσω του ωστόσο επικρατεί το χάος. Εξάρι ήταν ο άνθρωπος κι έτσι θα τελειώσει την καριέρα του. Ο Μάκος την ίδια στιγμή, παραείναι αργός για να κρατά μόνος ολόκληρη την αμυντική γραμμή, όσο παθιασμένος κι αν είναι.
Όσο για το μεγάλο δράμα – την αμυντική μας γραμμή – υπάρχουν κι εκεί λύσεις. Είτε με τους υφιστάμενους παίχτες, είτε προσθέτοντας κάποιον από τους νεαρούς – Θεοδώρου, Λοϊζίδης, Οικονόμου – μπορούμε να σουλουπώσουμε την κατάσταση. Αφ’ ενός θα βοηθηθούν αν διορθωθεί το κέντρο, αφετέρου εάν πλησιάσουν πιο κοντά οι γραμμές και οι ακραίοι χαφ βοηθούν περισσότερο στις αναχαιτίσεις.
Μοιραία, οι διορθωτικές κινήσεις θα μας καταστήσουν πιο αδύναμους επιθετικά. Εδώ που βρίσκεται όμως η Ανόρθωσις, είναι προτιμότερο να τελειώσει κάποια παιχνίδια στο στείρο 0-0, παρά να σκοράρει σε κάθε αγώνα και να κινδυνεύει με διασυρμό…
