Ήταν το 75ο λεπτό της Κυριακάτικης αναμέτρησης με τον Εθνικό Άχνας όταν ο Ζόρζε Κόστα αποφάσισε να ρίξει στο παιχνίδι τους Οκκά και Μπεν Σουσιάν. Η πρώτη αυθόρμητη σκέψη του υποφαινόμενου ήταν ότι ο Πορτογάλος τεχνικός άργησε να πραγματοποιήσει διορθωτική κίνηση και τα 15 εναπομείναντα λεπτά ίσα-ίσα που θα επέτρεπαν στους δύο ποδοσφαιριστές να εγκλιματιστούν. Σημειώνουμε επίσης ότι ένας εκ των δύο ποδοσφαιριστών που πέρασαν εκτός ήταν ο Κάλβο, μια κίνηση που ενδεχομένως να ξένισε κάπως λαμβάνοντας υπόψη ότι παρέμεινε στο γήπεδο ο Φοφανά ο οποίος μέχρι εκείνο το σημείο δεν διακρίθηκε ούτε για την ομαδικότητα, ούτε για την ψυχραιμία του.
Δέκα λεπτά αργότερα ο Οκκάς πραγματοποιεί μια κούρσα 10-15 μέτρων, τροφοδοτεί τον Μπεν Σουσιάν ο οποίος τράβηξε πάνω του δύο αμυντικούς, δημιουργώντας χώρο για τον Φοφανά ώστε να πλαγιοκοπήσει και να δώσει έτοιμο γκολ στον Κολαούτι. Στο τέλος της ημέρας η ομάδα μας πρόσθεσε ένα ακόμη τρίποντο στην συλλογή της, με τον Πορτογάλο τεχνικό να παίρνει –δικαιωματικά- τα εύσημα για τις κινήσεις από το πάγκο. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος με αποτέλεσμα τα χαμόγελα έξω από το «Παπαδόπουλος» το βράδυ της Κυριακής να είναι συντριπτικά περισσότερα από τα απογοητευμένα.
Όπως διατυπώνουμε και στον τίτλο του άρθρου, η χαρά και η απογοήτευση έχουν ελάχιστη απόσταση. Έχουμε επαναλάβει πολλές φορές μέσω της αρθρογραφίας μας ότι οι νίκες καμουφλάρουν λάθη και αδυναμίες που αργά ή γρήγορα θα κάνουν την εμφάνισή τους. Από τη μια, ο προπονητής θα πρέπει να αξιοποιήσει το βάθος του υφιστάμενου ρόστερ ανεξάρτητα αν δεν το έκτισε ο ίδιος, από την άλλη παράλληλα να δουλεύει στην διόρθωση των αδυναμιών που παρουσιάζουμε ως ομάδα γιατί αργά η γρήγορα θα φανούν και θα κοστίσουν.
