Επιστολή στο Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο info@anorthosis24.net
‘Γυρνάνε, έξω απ’την πόρτα μας τριγυρνάνε, μας ζητάνε…’ Η κατάρα του οπαδού. Του παθιασμένου, του ελεύθερου μα μόνο σε πνεύμα, αφού από πάθη κάθε άλλο παρά λεύτεροι νιώθουμε. Όπως είχε πει και ένας αδελφός, η δικαιοσύνη δε χάνει στιγμή να μας αποδείξει την τύφλα της. Δεν έχουμε πρόβλημα να πληρώνουμε για αυτά που κάνουμε, φτάνει να πληρώνουν όλοι για αυτά που κάνουν. Μα όπως προστάζουν οι καιροί, οι νόμοι και οι νομοθέτες ισχύουν μόνο για αυτούς που δεν ευνοούνται από το σύστημα ή και απ’την ίδια την κοινωνία. Οι ‘άλλοι’ οι ευνοημένοι, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από αυτά που οι ίδιοι ψηφίζουν. Και κάπου εδώ ταιριάζει γάντι η κυπριακή ρήση ‘εγώ παπάς, εγώ τατάς.’
Είναι πράγματι άξιον απορίας πως μπορούν να διεστρεβλώνουν και να κοροϊδεύουν τον κόσμο-μέσα από τα προβλήματα που έχει-και να έχουν το θράσος να μιλούν οι ίδιοι για δικαιοσύνη. Ακόμη, μπορείς να τρελαθείς με τα..όργανα (μας) της τάξης, όταν αντιληφθείς πως σαν πιόνια κι αυτοί είναι το ίδιο διεφθαρμένοι. Ανέχονται να υπηρετούν οποιαδήποτε πρόσωπα για τα καπρίτσια του κάθε πολιτικάντη, κλέφτη με γραβάτα. Κι όλα αυτά, για ένα κομμάτι ψωμί και ρόπαλο ανά χείρας.
Σαν εφιάλτης μου έρχονται οι θύμησες. Κι ας τις έζησα με κάθε κύτταρό μου. Δε γίνεται άνθρωπος να συμπεριφέρεται ανθρώπου έτσι. Κάπου εκεί αντιλήφθηκα πως θα προτιμούσα να είχα κάνει με ζώα. ‘…να φοβάσαι την αστυνομία’ η φράση που γυρίζει στο μυαλό μου. Μα γιατί; Γιατί είναι μπάτσοι με στολή.
Η αλύγιστη προσφυγική μου μαγκιά, το Βαρωσιώτικο μου ταμπεραμέντο, μα κυριώς η Ανορθωσιάτική μου ανατροφή στα πέταλλα των γηπέδων του νησιού με κράτησαν ζωντανό. Και θα ‘μαι πάντα εκεί. Στο πλάι Της.
‘..δε θα με βρεις ποτέ και γουστάρω..’
J.B.
