Επιστολή από φίλο του Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο info@anorthosis24.net
Ο ατελείωτος κατήφορος του ποδοσφαιρικού τμήματος της Ανόρθωσης την τελευταία πενταετία και η αλόγιστη δαπάνη χρημάτων, που οδήγησε σε δραματική αύξηση του χρέους, φανερώνουν την παρακμή μας πρωτίστως σε ηθικό και πνευματικό επίπεδο. Άλλωστε, οι Ανορθωσιάτες είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της κυπριακής κοινωνίας. Ποιοί από εμάς είμαστε ακόμα κοινωνοί των σκοπών, βάσει των οποίων ιδρύθηκε ο Σύλλογος μας και με την υιοθέτησή τους διέπρεψε στο παρελθόν σε πολλά επίπεδα;
Παραθέτω από το Καταστατικό:
«Σκοποί του Συλλόγου είναι η ηθική, εθνική, κοινωνική, πνευματική και σωματική προαγωγή των μελών και του κοινωνικού συνόλου και η ψυχαγωγία των μελών του».
Οι εκάστοτε ηγήτορές μας μιλούν για την ιστορία μας και για το ότι η Ανόρθωση δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο και σημαίνει πολύ περισσότερα. Αυτά τα περισσότερα τα γνωρίζουν, αλήθεια; Τα ανάλυσαν ποτέ τους; Τα υπενθύμισαν; Όχι.
Οι νέοι μας, η πλειοψηφία τους, τουλάχιστον, επικοινωνούν γραπτώς με «greeklish» και άλλοι πιο «σκληροπυρηνικοί» αναρτούν σε αγώνες λάβαρα με κέλτικους και λοιπούς παραμορφωμένους σταυρούς, έχοντας πεποιθήσεις ρατσιστικές που θα έφερναν το Μάτση και τον Αυξεντίου σε απόγνωση, αν μπορούσαν να τους δουν.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία και ειδικά ορισμένοι «παράγοντες» νοιάζονται μόνο για τη «χρειά», δηλαδή τη διαχείριση της προσωπικής τους δραστηριότητας, αλλά και της Ανόρθωσης, με όρους καταναλωτισμού. Τόσα λεφτά κοστίζει ο τάδε ή ο δείνα ποδοσφαιριστής, που είναι πολύ καλός, τόσα λεφτά θα έρθουν από τα εισιτήρια διαρκείας, τα gala (τρομάρα μας), τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τις χορηγίες. Μέχρι και καζίνο στήσαμε στα εκατοντάχρονα! Δεν ενδιαφέρονται ποσώς για την ποιότητα του χαρακτήρα, το ήθος και την προοπτική.
Κυριαρχεί το ιδεολόγημα της χρειάς. Ξεχάσαμε την ιδιαιτερότητά μας ως Ανόρθωση, η οποία πάντοτε μας διαφοροποιούσε από τους υπόλοιπους. Πέσαμε στην παγίδα της φούσκας που έσκασε, την διαχείριση της Ανόρθωσης σαν να πρόκειται για εταιρεία ανάπτυξης γης και αγοραπωλησίας ακινήτων, της συμπεριφοράς που κατέστρεψε και τον τόπο μας.
Ξεχάσαμε τις αρχές μας, διαφθαρήκαμε ίσως χωρίς καν να το αντιληφθούμε και τώρα μας επέμεινε η αναζήτηση του λάθους.
Έκλαμψη ίσως μοναδική στη σύγχρονη ιστορία μας ο Τιμούρ Κετσπάγια, ένας ξένος που αγάπησε όσο λίγοι τον Σύλλογο, ο οποίος έδινε σημασία στο αγωνιστικό πάθος, στην ψυχική δύναμη που προϋποθέτει η νίκη και ενέπνεε τα όσα ορίζει η Ανόρθωση. Πνεύμα σωστής αγωνιστικότητας που δεν μετρούσε τη δυνατότητα της νίκης με το χρήμα ως βασικό συστατικό. Μπορεί γι’ αυτό ο κόσμος να τον λάτρεψε, ενώ κάποιοι λίγοι με δύναμη να κινούν τα νήματα τον υπέσκαψαν. Μακάρι τα χρόνια που ακολούθησαν την άδοξη φυγή του να μπορούσαν να διαγραφούν εξάπαντος με μια μονοκοντυλιά από την ένδοξη ιστορία μας. Όλοι ήμασταν θεατές στην επανειλημμένη ατίμωση και διαπόμπευση της Ανόρθωσης.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί από τον Αντώνη Παπαδόπουλο, τον Παύλο Παυλάκη, τον Τάκη Πελεκάνο και τον Κυριάκο Θεοχάρους ξεπέσαμε σε σπιθαμιαίους ηγήτορες, σε καχεκτικούς παραγοντίσκους με προσωπικές ατζέντες και συμφέροντα, οι οποίοι, όπως αποδείχτηκε, δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει Ανόρθωση γιατί την μετρούσαν με το χρήμα και όχι με τα ιδανικά της;
Κύριοι, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: δεν είμαστε προ της καταστροφής. Ζούμε ήδη τη συντελεσμένη καταστροφή.
Τα δεδομένα θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να ήταν αναστρέψιμα αν στην Εκλογική Συνέλευση της 13ης Αυγούστου εμφανιζόταν το Καινούργιο. Μόνο το Καινούργιο θα μπορούσε να τολμήσει σε ριζοσπαστικές, σε ρηξικέλευθες τομές που θα έφερναν την περιώνυμη αναγέννηση του φοίνικα. Το Καινούργιο δεν ήρθε για πολλούς λόγους, κυρίως μη δικαιολογημένους. Φταίμε και εμείς που δεν ωθήσαμε τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση. Απάθεια, ευθυνοφοβία, φόβος, συγκατάνευση παίζουν τον ρόλο τους.
Οδηγηθήκαμε σε μία συμβιβαστική λύση, με ότι σημαίνουν οι συμβιβαστικές λύσεις. Αυτή η λύση, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν πρέπει να αφορίζεται εκ προοιμίου. Θα πρέπει να δοθεί κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα ώστε να κατορθώσει, αν κατορθώσει, να εμπνεύσει τη λέξη κλειδί: εμπιστοσύνη. Μόνο αν κερδηθεί η εμπιστοσύνη θα μπορέσει ο Σύλλογος να περισώσει τουλάχιστον όση αξιοπρέπεια απέμεινε. Αλλιώς, ότι και αν ακολουθήσει δεν θα αποτελεί έκπληξη. Η εμπιστοσύνη είναι αναγκαία γιατί ο Ανορθωσιάτης έχει δει πολλά την τελευταία πενταετία και έχει ταπεινωθεί επανειλημμένα.
Γι’ αυτό ας αφήσουμε κατά μέρος τα περί αδελφοσύνης. Δεν είναι η ώρα της ακόμα. Ας αφήσουμε, επιτέλους, τα περί ενότητας, γιατί αυτή επέρχεται μόνο μέσω της διαδικασίας που διατύπωσαν με τέσσερις λέξεις οι αρχαίοι μας πρόγονοι και που τις έχουμε και αυτές λησμονήσει:
Ύβρις, Άτη, Νέμεσις, Τίσις.
Ας επιστέψουμε στις καταστατικές μας αξίες. Η ανόρθωση δεν επέρχεται με κενά συνθήματα.
Για να μπορέσει ο απλός Ανορθωσιάτης να εισφέρει από το υστέρημά του, ειδικά αυτή την περίοδο, πρέπει να νιώσει ότι αυτό δεν θα πάει στον Πίθο των Δαναΐδων.
Γι’ αυτό, κύριοι, εμπνεύστε εμπιστοσύνη, αν μπορείτε. Ζούμε ήδη την καταστροφή.
Αντρέας Χατζηλουκάς
Υ.Γ.: Εννοείται ότι η παρούσα επιστολή δεν δημοσιεύεται για να ασκήσει στείρα κριτική στα τεκταινόμενα στον Σύλλογο, παρά μόνον να αποτυπώσει τις πραγματικότητες που έχουν διαμορφωθεί κατά την άποψη του υπογράφοντος. Αποκλειστικός γνώμονας το καλό της Ανόρθωσης.
