Βλέποντας σήμερα τα διάφορα βίντεο από την πρόκριση μας επί των Τούρκων στις 3 Αυγούστου του 2005, και αναλογιζόμενοι την πορεία της ομάδας μέχρι το Δεκέμβρη του 2008, δεν μπορεί κανείς παρά να νιώθει ντροπή για το κατάντημα της σημερινής Ανόρθωσης. Πέντε χρόνια μακριά από οποιανδήποτε επιτυχία. Μηδέν τίτλοι, μηδέν προκρίσεις σε ομίλους Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ούτε και μία συμμετοχή σε τελικό Κυπέλλου, με ντροπιαστικούς αποκλεισμούς.
Το μέλλον της Ανόρθωσης κρέμεται από μία κλωστή και δυστυχώς κάποιοι είτε δεν έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης, είτε εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Αυτή τη στιγμή δεν παίζεται απλά μία ποδοσφαιρική χρονιά. Αυτή τη στιγμή στη ρουλέτα βρίσκεται η βιωσιμότητα του Σωματείου μας.
Τα χρέη είναι τεράστια, τα έσοδα μηδέν, και κάποιοι κρύβονται πίσω από άρθρα και διατάξεις. Και ενώ υπάρχουν τα παραθυράκια για να τρέξουν οι καταστάσεις, τα ίδια άτομα που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού είναι τα ίδια άτομα τα οποία αρνούνται πεισματικά να δώσουν μία αχτίδα ελπίδας στον κόσμο της ομάδας. Αυτή τη στιγμή η Ανόρθωση είναι «κλειστή», ενώ έπρεπε οι διεργασίες να προχωρούν στο πιο γρήγορο βαθμό που μπορούν για να σωθεί το αγαπημένο μας σωματείο.
Σε λιγότερο από ένα μήνα αρχίζει το πρωτάθλημα. Σε λιγότερο από ένα μήνα πρέπει να δούμε φως στο τούνελ, αλλά μέρα με τη μέρα το σκοτάδι γίνεται ακόμα πιο… μαύρο. Γιατί δεν σκέφτεστε τον κόσμο της ομάδας κύριοι που εδώ και τόσα χρόνια είναι αυτός που πρέπει να ζει με τις συνέπειες των πράξεων σας;
