Κάτι το οποίο μας στοίχισε αρκετά τρίποντα προς το τέλος της περσινής περιόδου, ήταν η απουσία του εύκολου γκολ για την ομάδα μας. Όσο οι ποδοσφαιριστές ήταν σε φόρμα και σε άριστη ψυχολογική κατάσταση, έστω και αν… ίδρωναν, κατάφερναν να πετύχουν τέρματα, παρά το ότι σπαταλούσαν αρκετές ευκαιρίες για να γίνει αυτό. Προς το τέλος της χρονιάς όμως, τα αντίπαλα γκολπόστ έμοιαζαν με… τρύπα του βελονιού για τους επιθετικούς μας.
Η δυστοκία είναι δυστυχώς κάτι που παρατηρείται και στη φετινή περίοδο, κάτι που ήταν παραπάνω από εμφανές στο φιλικό κόντρα στην ΑΕΛ. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, με δράστη κυρίως τον Κολαούτι αλλά και τον Γκαρσία, χάθηκαν κραυγαλέες ευκαιρίες που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να μετουσιωθούν σε γκολ. Ακόμα και σε δυο περιπτώσεις που ο τερματοφύλακας εξουδετερώθηκε, καταφέραμε να πλασάρουμε έξω ή να βρούμε αμυντικό επί της γραμμής!
Παρατηρώντας τις αντιδράσεις του Ζόρζε Κόστα στον πάγκο, έδειχνε σε μια – δυο περιπτώσεις να μην πιστεύει αυτά που χάναμε. Ενδεχομένως, ο Πορτογάλος να έχει στο μπλοκάκι του 2-3 ονόματα που να εισηγηθεί είτε για τη θέση στα αντίπαλα τετράγωνα αποκλειστικά, είτε γενικότερα για τη γραμμή κρούσης, ποδοσφαιριστή που να παίζει μέσα και έξω από το τετράγωνο.
Άλλωστε, πέραν από τον Κολαούτι, η ομάδα δεν διαθέτει άλλο κλασσικό 9άρι. Αντιλαμβάνεται κανείς, ότι σε ένα μαραθώνιο 36 αγωνιστικών που θα είναι το φετινό πρωτάθλημα, πλέον οι αγώνες κυπέλλου, με ένα επιθετικό… δεν βγαίνουμε!
