Κάθε φορά που αναλαμβάνει καινούρια διοίκηση, ακούμε το χιλιοειπωμένο «θα αναδείξουμε νεαρά ταλέντα», ενώ όποιος νέος προπονητής καταφθάσει μας μιλά για ευκαιρίες που θα δώσει στους μικρούς Κύπριους ποδοσφαιριστές. Όχι μόνο στην Ανόρθωση, αλλά σε όλες τις ομάδες.
Λίγο η πίεση του πρωταθλητισμού, κάτι η αφθονία έτοιμων λύσεων από την αλλοδαπή, αφήνουν τις εξαγγελίες λόγια του αέρα και οι νεαροί ποδοσφαιριστές μένουν με τη φόρμα της προπόνησης. Για να πάρουν παιχνίδια στα πόδια τους, πρέπει να μεταγραφούν σε ομάδες μικρότερου βεληνεκούς ή και κατηγορίας.
Φέτος, τα πράγματα είναι διαφορετικά, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Τόσο η οικονομική κατάσταση στον τόπο, όσο και οι μαύρες τρύπες στα ταμεία του Σωματείου, επιβάλλουν να προσανατολιστούμε στους νεαρούς ποδοσφαιριστές. Όχι απλά γιατί είναι φτηνότερες λύσεις από τους ξένους και κοινοτικούς που έρχονται, ούτε απλά επειδή θα πονέσουν περισσότερο τη φανέλα. Επειδή, έστω και ένα μικρό να κερδίζουμε κάθε χρόνο, η ομάδα θα βγαίνει σημαντικά κερδισμένη, αγωνιστικά και οικονομικά.
Ο νεαρός Κωνσταντίνος Λαΐφης, αρχηγός της Εθνικής Νέων και στέλεχος της Ελπίδων, ήρθε στην ομάδα μας επί Ρόνι Λεύι από τις ακαδημίες της Νότιχαμ Φόρεστ, ως υποσχόμενο αριστερό εξτρέμ. Φέτος, πήρε τις ευκαιρίες του στα φιλικά προετοιμασίας ως αριστερό μπακ αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις, ενώ στο επίσημο ντεμπούτο του στον επαναληπτικό με την Γκέφλε δεν κατάφερε να διασωθεί του ναυαγίου. Ποιός από τους… παιχταράδες μας τα κατάφερε όμως;
Τώρα, τον βλέπουμε να οδεύει για το Δασάκι της Άχνας – που κατά τα άλλα έκλεισε το μαγαζί – δήθεν για να… «ψηθεί». Ας μην κοροϊδευόμαστε, παγκίτης θα είναι το παιδί στον Εθνικό πίσω απ’ τον Αουρέλιο και μάλλον ελάχιστες ευκαιρίες θα πάρει. Δύσκολα θα τις αρπάξει απ’ τα μαλλιά για να διακριθεί. Ποιά η διαφορά του να βρισκόταν στον πάγκο της Ανόρθωσης, η οποία αυτή την στιγμή δεν διαθέτει κανένα αριστερό μπακ – ο Σιέλης είναι παροπλισμένος – και πρέπει να βρει μέχρι το Σάββατο(!);
Πρόθεση δεν είναι να ασκείται κριτική για χάριν της κριτικής, αν και δυστυχώς έτσι αντιμετωπίζεται η όποια κριτική, χρόνια τώρα. Είναι κρίμα να βλέπουμε την ομάδα να μην έχει πλάνο, να γίνονται σπασμωδικές κινήσεις – αγοράζεται ο Λινάρδος και μένει ελεύθερος πριν καν δοκιμαστεί, παίρνουμε Μαρσίνιο μετά από δοκιμαστικά και ψάχνουμε να τον ξεφορτωθούμε, δανεισμός Γκριγκαλασβίλι που είναι στα αζήτητα, ελευθερώνεται ο Κάλβο για να επιστρέψει σ’ ένα μήνα, αγοράζεται ο Αβραάμ και πωλείται χωρίς να παίξει ποτέ στη θέση του και πολλά άλλα – να μένει μακριά από τίτλους και διακρίσεις και να μην έχει αναδείξει κανένα ποδοσφαιριστή εδώ και χρόνια!
Είναι κρίμα να έχουμε ευκαιρίες να πάρουμε παίχτες τσάμπα και μετά να τρέχουμε να τους αγοράσουμε (Αρτυματάς) ή να τους διώχνουμε για να γίνουν βασικοί σε άλλες ομάδες (Αγγελής Χαραλάμπους). Κάτι παρόμοιο πάει να γίνει και τώρα με τους Λαΐφη, Μιχαήλ και Χ”Γεωργίου. Αν δεν πάρουν ευκαιρίες νεαροί – οι οποιοιδήποτε νεαροί – τη φετινή χρονιά στην Ανόρθωση, σημαίνει πως δεν θα πάρουν ποτέ…
Όσο για εκείνους που θεωρούν ότι οι φίλαθλοι δεν θα επιδείξουν την αναγκαία υπομονή, το χειροκρότημα που λαμβάνει κάθε φορά που μπαίνει ως αλλαγή στα φιλικά ο Ζαχαρίας Θεοδώρου – ο οποίος πέρσι δόθηκε δανεικός για να «ψηθεί» και έπαιζε σε «λάθος» θέση – τους διαψεύδει…
