Επιστολή από φίλο του Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο [email protected]
Θα ήθελα να ξεκινήσω με μια αναδρομή, για να μπορέσω να καταλήξω στα σημερινά μας χάλια :
Ήμουν και εγώ στο Δασάκι της Άχνας στο παιχνίδι όπου κερδίσαμε 7-0 και πανηγυρίσαμε πρωτάθλημα μετά από τόσα χρόνια. Για την ακρίβεια, ήταν η παρθενική μου εμφάνιση σε γήπεδο ποδοσφαίρου, όντας 7 χρονών. Για καλή μου τύχη έζησα την χρυσή εποχή όπου η Ανόρθωση κατακτούσε το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο. Ήμουν παρών στις προσπάθειες που έκανε τότε η ομάδα να μπει στους ομίλους του Champions League και στεναχωριόμουν που πάντα πήγαινε στην πηγή αλλά ποτέ δεν έπινε νερό. Βίωσα πολλούς αποκλεισμούς εκείνο τον καιρό. Πλην όμως, αξιοπρεπείς αποκλεισμούς, με ομάδες μεγάλου βεληνεκούς που σε κάποιες περιπτώσεις ο προϋπολογισμός τους ήταν τρομακτικά μεγαλύτερος από τον δικό μας (βλ. Λιρς, Ρέιντζερς, Ολυμπιακός Πειραιώς, Άντερλεχτ, Χέρτα). Κοιτάξαμε όλους τους αντιπάλους στα μάτια και απλά η τύχη ποτέ δεν μας χαμογέλασε. Οι δε χαμηλότερης δυναμικότητας αντίπαλοι μας (τους οποίους αντιμετωπίζαμε στον 1ο γύρο) ; Ούτε κουβέντα για αποκλεισμό. Σε σημείο που εθεωρείτο γελοίο και πολλές φορές εξευτελιστικό, να δέχεσαι έστω και ένα γκολ από ομάδες χωρών όπως η Μάλτα, Αρμενία, Λιθουανία. Είχα την τιμή να απολαύσω την ομάδα μου να κάνει πραγματικό πάρτι στον αγώνα του ΓΣΠ απέναντι στην Τραπεζούντα, και να γίνει η πρώτη κυπριακή ομάδα που κατάφερε εκείνο το βράδυ να ενώσει όλους τους Ελληνοκύπριους, ανεξαρτήτως ομάδας, και να βροντοφωνάξουν “Η Κύπρος είναι Ελληνική”. Πάρτι που συνεχίστηκε και στον επαναληπτικό, δίνοντας την ευκαιρία σε 7 και πλέον χιλιάδες φιλάθλους της Κύπρου να συμμετέχουν σε αυτό, στο αεροδρόμιο της Λάρνακας.
Έζησα την απόλυτη καταξίωση, λίγα χρόνια μετά, όπου διέλυσα με συνοπτικές διαδικασίες τον πανίσχυρο Ολυμπιακό Πειραιώς στο Αντώνης Παπαδόπουλος. Ήμουν παρών στον επαναληπτικό στο καμίνι του Καραϊσκάκη (φοιτητής τότε στην Αθήνα) όπου γνώρισα τον απόλυτο εξευτελισμό από ” Έλληνες” φιλάθλους, οι οποίοι μας αποκαλούσαν Οθωμανούς. Μάλιστα, το εισιτήριο μου έμεινε αναλλοίωτο, αποτέλεσμα της γρήγορης εισόδου μας χωρίς έλεγχο στο γήπεδο, αφού προηγήθηκε πρωτοφανής πρόκληση από μερίδα Ελλήνων οπαδών, με επίθεση με γυαλιά, πέτρες και μολότοφ στην ηλεκτρική γραμμή που μετέφερε τους οπαδούς μας. Και όμως, η ελληνική ψυχή μέτρησε περισσότερο από την δική τους δήθεν ελληνική, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στα αστέρια για πρώτη φορά στην ιστορία μας.
Ακολούθησαν μαγικές στιγμές. Ποιος θα ξεχάσει το 1ο παιχνίδι στη Γερμανία όπου πήραμε ισοπαλία από τη Βέρντερ, την κεφαλιά του Ντοπρα από τη μαγευτική σέντρα του Σάβιο με τον ΠΑΟ, και τον κεραυνό του Φρούσου στο επικό 3-3 με την Ίντερ και τον απόλυτο σεβασμό και παραδοχή από τον special one. Έφτασα μάλιστα στο σημείο να κλάψω, και έφυγα με σκυμμένο το κεφάλι από το γήπεδο, όταν (άκουσον άκουσον) πήραμε ισοπαλία από τη Βέρντερ στη έδρα μας (για την ακρίβεια η Βέρντερ πήρε ισοπαλία από εμάς) και δεν εξασφάλισα συνέχεια είτε στο Champions League είτε στο Europa League.
Για να φτάσω πού; Στην απόλυτη ντροπή και στο απόλυτο πισωγύρισμα. Σε αποχώρηση σοκ κάποιων μεγάλων προσωπικοτήτων, που θα μπορούσαν με τα τότε δεδομένα να δημιουργήσουν μια πανίσχυρη Ανόρθωση εντός και εκτός Κύπρου, με συμμετοχές κάθε χρόνο σε ομίλους Ευρωπαϊκών διοργανώσεων και με δημιουργία ενός μπάτζετ εκατομμυρίων. Οι υπαίτιοι; Άνθρωποι του “κυκλώματος” . Άνθρωποι που δεν είχαν θέση στην Ανόρθωση και που δυστυχώς κάποιοι από αυτούς να συνεχίζουν να προσφέρουν τις “υπηρεσίες” τους, που μόνο στα δικά τους συμφέροντα αποσκοπούν. Το αποτέλεσμα; Γελοίοι, αναπάντεχοι και εξευτελιστικοί αποκλεισμοί, από ομάδες όχι απλά χαμηλής δυναμικότητας, αλλά που ούτε καν στο τοπικό τους πρωτάθλημα δεν κουβαλούν κάποιο όνομα. Από ομάδες που κάποτε περνούσαμε χωρίς πρόβλημα.
Λάθος χειρισμοί, βιαστικές μεταγραφές, μέθοδος του “ράβε-ξήλωνε”, πρόσληψη λάθος προπονητών και ένα σωρό άλλα, οδηγούν σε οδυνηρούς αποκλεισμούς από Πέτροβατς, Ραμποτνίτσκι και Ντίλα Γκόρι. Μέσα σε 4 χρόνια, 3 πρόωροι αποκλεισμοί. Και σαν να μην φτάνει μόνο αυτό, να βρίσκεσαι φέτος ένα βήμα πριν το πρωτάθλημα, και να καταφέρνεις να το χάνεις με τον τρόπο που όλοι είδαμε. Με γελοία παρασκήνια, τα οποία κανένας παράγοντας δεν πολέμησε και δεν καταδίκασε ποτέ. Έμειναν όλοι εκεί, άβουλοι και αποχαυνωμένοι να γίνονται παιχνιδάκι στις ορέξεις κάποιων άλλων, σαφώς εξυπνότερων από αυτούς.
Και εκεί που είπαμε να βάλουμε λίγο νερό στο κρασί και να δώσουμε την ευκαιρία φέτος να δούμε κάτι καλύτερο, ήρθε και το φετινό χαστούκι (πολύ χειρότερο από τα προηγούμενα) και έδεσε το γλυκό. Προσωπικά, αηδίασα την ίδια μου την ομάδα, βλέποντας 11 τουρίστες απλά να κάνουν βόλτα στο γήπεδο και να γίνονται έρμαιο στις ορέξεις κάποιας … Γκέφλε της οποίας αμφιβάλω αν οι ίδιοι οι οπαδοί και ποδοσφαιριστές της κατάλαβαν τί έγινε. Έρμαιο στις ορέξεις μιας άσημης ομάδας, με μηδαμινή προσέλευση του κόσμου της στο γήπεδο. Αν είναι δυνατόν!
Και έρχομαι να θέσω τα εξής ερωτήματα. Ποιοί είστε εσείς κύριοι που παίζετε με την ένδοξη ιστορία ενός σωματείου με 102 χρόνια ζωής και τι προσπαθείτε να κάνετε με αυτές τις αποτρόπαιες σας πράξεις; Το όνομα που κουβαλά η Ανόρθωση είναι τεράστιο. Δεν μπορεί ο κάθε γελοίος παράγοντας, προπονητής και ποδοσφαιριστής να το αμαυρώνει με την εικόνα και τις πράξεις το. Θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και όχι μόνο παραιτήσεις, αλλά και εξηγήσεις, Διότι το ευκολότερο είναι να παραιτηθεί κάποιος, αλλά αλήθεια πόσο εύκολο είναι να δώσει εξηγήσεις; Διότι για να γίνει αυτό χρειάζονται “κότσια” (για να το πω ευγενικά) αλλά δυστυχώς κανένας δεν τα έχει.
Το σωματείο έχει περάσει πολύ χειρότερα και εάν νομίζουν κάποιοι πως θα το βλάψουν, είναι γελασμένοι, πολύ γελασμένοι. Απαιτούμε λοιπόν να παραιτηθούν όσοι το παίζουν και καλά Ανορθωσιάτες αλλά δεν είναι τίποτε άλλο παρά γελοίοι και παραμυθάδες (όπως τους αποκάλεσε κάποτε ο Τιμούρ). Τώρα, πριν να είναι αργά, διότι πολύ φοβάμαι πως το σωματείο μας θα ακολουθήσει τον δρόμο ενός άλλου ένδοξου σωματείου, της ΆΕΚ Αθηνών.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αμαυρώνει αυτό το όνομα που λέγεται Ανόρθωση. Κύριοι, έχουμε μάθει τα τελευταία 20 χρόνια να πρωταγωνιστούμε, αλλά πάνω απ’όλα να είμαστε αξιοπρεπείς και όχι ηττοπαθείς. Γιατί όπως είπε κάποτε ο μεγάλος Τιμούρ “για μας κερδίσουνε πρέπει να μας πάρουνε τη ψυχή μας, όσο έχουμε ψυχή δεν θα μας κερδίσουνε” Δυστυχώς, δεν έχει μείνει ψυχή σε αυτή την ομάδα . Για αυτό άλλωστε και τα συνεχόμενα χαστούκια. Πλέον, έχει γίνει μια άψυχη ομάδα, δίχως καμία μα καμία προοπτική. Πώς θα “κερδίσουμε λοιπόν, χωρίς ψυχή” ;
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
