Η σημερινή, ήταν μια μέρα που ξεχάσαμε για λίγο το ποδόσφαιρο, τις μεταγραφές, τις οπαδικές μας κόντρες και επικεντρωθήκαμε σε κάτι πιο σημαντικό. Κάτι πέραν και πάνω από τα μικρά και καθημερινά. Αναμέναμε την απονομή δικαιοσύνης. Μάταια όμως…
Δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη, έστω κι αν εφαρμόστηκε ο νόμος. Όχι γιατί δεν ήθελαν οι δικαστές, αλλά γιατί κανείς δεν οδήγησε τους πραγματικούς υπαίτιους της μεγάλης καταστροφής της 11ης του Ιούλη 2011, ενώπιόν τους. Οι ένοχοι, κρύφτηκαν πίσω από άρθρα του Συντάγματος και διατάξεις του νόμου. Λες κι εμείς είμαστε είμαστε ταγμένοι να υπηρετούμε τους νόμους και τα συντάγματα κι όχι αυτά εμάς. Οι υπόλοιποι, αυτοί από τους οποίους περιμέναμε να τους προσάξουν ενώπιον της Δικαιοσύνης, αποδείχτηκαν για άλλη μια φορά φοβικοί και άβουλοι.
Έστω κι έτσι όμως, είχαμε την ευκαιρία να μετρήσουμε το μπόι των «σπουδαίων» δειλών, μπροστά σ’ εκείνο των «μικρών» αντρειωμένων. Και το αποτέλεσμα, όπως το αναμέναμε: βγήκαν λειψοί. Άφησαν τους αποδιοπομπαίους τράγους να καούν στο πυρ το εξώτερο, για να συνεχίσουν αυτοί το καθωσπρεπικό, λαοπρόβλητο, καταστρεπτικό τους έργο. Ένας Θεός ξέρει πως κοιμούνται τα βράδια…
Σίγουρα πάντως, δεν έχουν τη γαλήνη των συγγενών των 13 ηρώων του Μαρί. Αυτών που για άλλη μια φορά, με αξιοπρέπεια, με πραότητα, δέχτηκαν την απόφαση του Δικαστηρίου. Μια απόφαση, που με τις όσες ανεπάρκειες και ελλείψεις της, ένα πράγμα κατέστησε σαφές: Ουδεμία ευθύνη έχουν οι θυσιασθέντες στο Μαρί, για την τραγωδία που βρήκε τον τόπο μας και τις οικογένειές τους.
Διότι, ας το μάθουν, η γνώση του κινδύνου και η συνειδητή παραμονή και θυσία, δεν συνιστά ευθύνη, αλλά αποτελεί πράξη ηρωισμού! Αθάνατοι!
