Αναβαθμιστήκαμε! Από τις τεσσάρες περάσαμε στις πεντάρες! Μάλιστα, εντός Αντώνης Παπαδόπουλος – ίσως η πρώτη φορά, δεν μπορούμε να θυμηθούμε για την ώρα προηγούμενο – από ένα τσούρμο παιδιά που μαζεύτηκαν πριν καμιά βδομάδα από τις παραλίες και ταξίδευσαν στη Λάρνακα για ξεμούδιασμα. Δηλαδή, αν παίζαμε καμιά σοβαρή ομάδα πού θα σταματούσε το κοντέρ; Θέλετε να πείτε, όταν θα παίξουμε σοβαρή ομάδα σ’ έξι βράδια τι θα γίνει; Αυτά τα χάλια θα παρουσιάσουμε;
Στο αποψινό παιχνίδι, γίναμε μάρτυρες ενός άνευ προηγουμένου διασυρμού της Μεγάλης Κυρίας. Τι φιλικό, τι επίσημο, η πεντάρα είναι βαριά κι ασήκωτη. Ποδοσφαιριστές που έπαιζαν λες κι έκαναν αγγαρεία, παρά πρόβα τζενεράλε για Ευρώπη. Σοβαρότης μηδέν!
Ξεκινώντας από τον τερματοφύλακα, ο Γάλλος έκανε την πρώτη απόκρουση δίχως υπερβολή στο έκτο(!) σουτ στην εστία του. Τα πρώτα πέντε έγραψαν, διότι ουσιαστικά ο Απόλλωνας έκανε 7 επιθέσεις σε όλο το ματς, με τις δυο τελευταίες να είναι ευτυχώς ανεπιτυχείς.
Όσον αφορά στην άμυνα, φάνηκε η έλλειψη γρήγορου αμυντικού, έλλειψη την οποία φανέρωσε η τακτική μας να παίζουμε ψηλά και με τις γραμμές μακρυά. Ο Γκάλαμαζ ήταν σε κάποιο άλλο γήπεδο, ενώ ο Παβίσεβιτς αν και έτρεξε, δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Ο Άντιτς δεξιά – στην χειρότερη του εμφάνιση – για κάποιο λόγο κατασκήνωσε στην αντίπαλη περιοχή αφήνοντας πίσω ολόκληρο αεροδιάδρομο. Και μπροστά που ήταν όμως, ούτε και μία σέντρα δεν βρήκε στόχο!
Στον χώρο του κέντρου, άλλο μεγάλο δράμα. Ο Μαραγκός να βγάζει ασίστ για όσκαρ στους… αντίπαλους επιθετικούς και ο Αλέξα τρέξιμο μεν, ουσία μηδέν. Μόνη ακτίδα φωτός, ο νεαρός Ζαχαρίας Θεοδώρου, ο οποίος από την ώρα που μπήκε στο γήπεδο έκανε τα αυτονόητα, έψαχνε σίγουρες πάσες, περιόρισε τα λάθη, έδωσε και μια-δυο ασίστ. Ακόμα κι όταν κλήθηκε να παίξει δεξιά το παλικάρι περί τα τέλη του αγώνα, μια χαρά τα πήγε. Απλά διότι ήταν συγκεντρωμένος, εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους.
Απ’ εκεί και πέρα, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Προσπάθησε ο Φοφανά, έκανε μερικές ενέργειες και ο Αβραάμ όταν μπήκε, αλλά ούτε πλάνο είδαμε, ούτε ορθόδοξο τρόπο ανάπτυξης. Βάλαμε τον Κολαούτι στο μισάωρο – προφανώς ανέτοιμος, το ίδιο και ο Μάκος που έπαιξε στα χαφ αργότερα – και δεν καταφέραμε να τον εκμεταλλευτούμε. Ο Αργεντινός είναι το κλασσικό αργό και βαρύ φορ που θέλει την μπάλα στο… πιάτο για να σκοτώσει. Εμείς τον παίζαμε λες και ήταν ο Ιτζχάκι ή ο Ρέζεκ. Οι σέντρες μας – όποτε επιχειρήσαμε – βαρούσαν στο γάμο του Καραγκιόζη. Σε ένα τετ-α-τετ που κατάφερε ο Κολαούτι να βγει, πλάσαρε άουτ. Όπως και όλες μας οι ευκαιρίες στα τέλη του ματς, ήταν εκτός εστίας, πλην ενός σουτ του Φοφανά.
Ο μόνος που έδωσε λίγη ποιότητα μπαίνοντας ήταν ο Γκαρσία. Ο άνθρωπος που ήρθε ταλαίπωρος και ξενυχτισμένος, ήταν καλύτερος απ’ τους υπόλοιπους! Και το τραγικό, δεν είναι δηλωμένος για τα πρώτα ευρωπαϊκά!
Τέλος, να κάνουμε και μια αναφορά στα στημένα, για τα οποία είχαμε μόνο θετικά να πούμε μετά το ματς με ΠΑΟ, από τις εκτελέσεις του Οχαγιόν τότε: τραγωδία! Ούτε μια καλή εκτέλεση δεν είχαμε είτε από Μαρσίνιο, είτε από Αβραάμ. Τσάμπα τα κορμιά που βάζαμε στα αντίπαλα καρέ.
Δεν απογοητευόμαστε από μια ήττα σε φιλικό, αλλά προβληματιζόμαστε έντονα. Οι πολλές μεταγραφές δεν παίζουν μπάλα από μόνες τους, ενώ υπάρχει σοβαρό θέμα ομοιογένειας. Για άλλη μια χρονιά έγινε μεγάλη επένδυση σε έμψυχο υλικό και μας έχουν ζώσει τα φίδια ενόψει Πέμπτης. Δεν μας παίρνει για νέα στραβή. Ας κτυπήσουν καμπανάκια όπου πρέπει, να προσγειωθούμε από το φανταστικό κόσμο της μεταγραφολογίας στην πραγματικότητα. Αφυπνιστείτε γιατί χανόμαστε!
Και για να προλάβουμε κάποιους, τα φιλικά στα οποία καλούμε τον κόσμο να έρθει στο γήπεδο και τα οποία είναι τελική πρόβα πριν από επίσημη υποχρέωση, όχι, δεν είναι μόνο για τους προπονητές. Μάτια έχει ο κόσμος και βλέπει! Καλύτερη δυσφήμιση για τα διαρκείας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε. Ας ελπίσουμε την Πέμπτη να… επανορθώσουμε.
