Πόσο χρόνο χρειάζεται ένα χρυσόψαρο για να διαγράψει μια κακή ανάμνηση; Τόσο, όσο και ο μέσος φίλαθλος να ξεχάσει μια αποτυχία και να ενθουσιαστεί με μια μεταγραφική κίνηση!
Ο γράφων, ουδέποτε ήταν των… άκρων σε ότι έχει να κάμει με τις μεταγραφές. Η Ανόρθωσις, στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα καταστραφεί επειδή έφυγε ο Ίλιτς, ο Λαμπάν και ο Λαβόρδε. Προφανώς αποδυναμώνεται, αλλά κάποιοι θα έπαιρναν τη θέση τους. Ούτε ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή χάθηκε ο Αρτυματάς. Είχαμε πάρει όμως τότε ένα καλό μάθημα: να μιλάμε λιγότερο και να πράττουμε περισσότερο.
Φαίνεται ότι μάθαμε απ’ το πάθημα, αφού έκτοτε η διοίκηση φρόντισε να δουλέψει αθόρυβα τις επόμενες κινήσεις, περιόρισε τις επιλεκτικές (;) διαρροές και έφερε στο Αντώνης Παπαδόπουλος 2-3 ποδοσφαιριστές που – στα χαρτιά πάντα – έχουν προοπτική να βοηθήσουν. Και πάλι όμως, δεν θα σωθεί η Ανόρθωσις επειδή ήρθε ο Κολαούτι και ο Δημητρίου.
Υλικό υπήρχε στην ομάδα μας και σε προηγούμενα χρόνια. Ειδικά πέρσι, είχαμε κατά την ταπεινή μου άποψη το καλύτερο υλικό εδώ και πολλά χρόνια. Σχεδόν δυο παίχτες για κάθε θέση, κανείς εκ των οποίων δευτεροκλασάτος. Ανταγωνιζόμασταν μάλιστα μια ομάδα με μισθολόγιο 12 εκατομμύρια ευρώ παρακαλώ – σύμφωνα με δική τους ομολογία – και ήμαστε κατά τεκμήριο καλύτεροι. Ωστόσο, καταφέραμε μόνοι μας να βγάλουμε τα μάτια μας. Τα περί διαιτησίας τα αφήνω, αφού όσο ρόλο κι αν έπαιξαν, στο τέλος δεν ήταν αυτό που μέτρησε.
Αν θέλουμε λοιπόν να αντλήσουμε ένα δίδαγμα από την περσινή περίοδο, είναι το μέτρο. Ούτε υπερβολικές γκρίνιες, ούτε υπέρμετρες εκδηλώσεις ενθουσιασμού. Το πρόβλημα της ομάδας μας τα τελευταία χρόνια, σχεδόν δεν ήταν ποτέ στο υλικό. Στη διαχείριση είναι που σκοντάφταμε, στην αδυναμία να παραμένουμε προσγειωμένοι στην πρώτη μικρή επιτυχία και φυσικά σε κάποια συμφέροντα πέριξ και γύρω, που δεν μας… αφήνουν ν’ αγιάσουμε.
Προσγείωση λοιπόν, καθώς η καλλιέργεια υπερβολικών προσδοκιών με βαρύγδουπες εκφράσεις, στο τέλος φέρνει αντίθετα αποτελέσματα από τα ποθητά…
