Το κείμενο που ακολουθεί είναι άκρως προσωπολατρικό και εκφράζει την προσωπική μου άποψη και μόνο. Αν νιώθετε τα ίδια τότε παρουσιάζετε ανησυχητικά συμπτώματα εμμονών και προσκόλλησης στο παρελθόν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η επαναφορά του ονόματος του Τιμούρ μας κρατάει πίσω. Εγώ πιστεύω ότι πίσω μας κρατάνε μόνο τα δικά μας λάθη. Ίσως αυτοί που διέγραψαν την προσφορά του να μην ανήκουν σε αυτούς που φώναζαν ρυθμικά το όνομα του εν καιρώ θριάμβων. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της κρίσης του.
Για να είμαι ειλικρινής εδώ και καιρό θέλω να γράψω κάτι για τον Τιμούρ. Κάποιοι ίσως πουν: «που τον θυμήθηκες;» ή «γιατί ξύνετε πληγές»; Όλα αυτά τα έχω ακούσει και έχω μπει σε ατελείωτες συζητήσεις για το κατά πόσο είναι ωφέλιμο και εποικοδομητικό το να ξεχνούμε και να βλέπουμε μόνο μπροστά. Όποιος ξεχνά χάνεται. Προβληματίζομαι εδώ και καιρό τι θα μπορούσα να γράψω που να είναι στα πλαίσια της ούτω καλουμένης ενότητας. Τώρα που πλέον έχει ξεπεραστεί το παραμύθι αυτό, ας γράψω ελευθέρα.
Αφορμή αποτέλεσε για εμένα η γενική συνέλευση και οι παραδοχές που έγιναν για τη συνεισφορά του ανθρώπου αυτού προς το σωματείο μας . Ομολογώ ότι δεν γνώριζα ότι συνείσφερε οικονομικά πληρώνοντας για παίχτες όταν είχαμε φτάσει ξανά στην οικονομική κατάρρευση. Δεν με εκπλήσσει βέβαια το γεγονός. Είναι γνωστό ότι ο Τιμούρ ουδέποτε αντιμετώπισε την Ανόρθωση σαν ένα ακόμη επαγγελματικό σταθμό. Όπως λοιπόν συγχαίρω τον κ. Κασσιανό που εργάζεται αμισθί , θεωρώ ότι οφείλω έστω και ετεροχρονισμένα να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον δικό μας Τιμούρ. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης και εύχομαι κάθε επιτυχία στον νέο μας προπονητή, ο οποίος είναι εμφανές ότι αγαπά την ομάδα . Δεν θέλω να προεξοφλήσω την επιτυχία ή την αποτυχία του. Κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο.
Άδικο θα ήταν επίσης να τον συγκρίνω με τον Τιμούρ. Η σύγκριση οποιουδήποτε άλλου μαζί του είναι οδυνηρή γιατί όπως εύστοχα διατύπωσε ένας φίλος μου: «δεν φταίμε εμείς που τον λατρεύουμε, φταίει αυτός που είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στην Ανόρθωση».
Το πάθος του Τιμουρ για την ομάδα μας είναι πέρα από οποιαδήποτε σύγκριση . Από την φυγή του είδαμε πολλούς προπονητές, οι πλείστοι εξ αυτών άψυχοι και άτονοι. Υπάρχει κάνεις που να μην θυμάται τον Τιμούρ να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί στην επική πρόκριση μας επί της Τρανζοσπόρ; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον θυμό του στις αδικίες εναντίον μας; Η τρέλα αυτή μας έχει λείψει. Θα την ξαναδούμε ; Και αν όχι, γιατί ; Γιατί πικράναμε τόσο πολύ ένα άνθρωπο που προσέφερε τα μέγιστα; Η βοήθεια του τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο θα ήταν πολύτιμη. Γιατί δεν τη ζητήσαμε;
Στις μέρες μας, όπου υπεράνω πάντων είναι το χρήμα και στο βωμό αυτού θυσιάζονται τα πάντα , το να συναντάς ιδανικά και άδολη αγάπη είναι άξιο θαυμασμού. Σε μια συνέντευξη του ,είχα διαβάσει πως ως πρόσφυγας όσες φορές και να ακούσει το «χώμα που περπάτησα» συγκινείται το ίδιο. Η προσφυγιά δεν κάνει διακρίσεις . Δεν έχει σημασία αν κατάγεσαι από τo Γκαλι της Γεωργίας ή την Αμμόχωστο. Πόσοι από όσους έχουν περάσει κατά καιρούς από την ομάδα μας είχαν πραγματική συναίσθηση του τι εστί Ανόρθωσις; Πόσοι νιώθουν το βάρος που κουβαλά στο πέρασμα των χρόνων το σωματείο αυτό;
Η επιτυχία του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν οφείλεται μόνο στο ταλέντο το όποιο αδιαμφισβήτητα διαθέτει . Ο Τιμουρ είναι πάνω από όλα το ίδιο Ανορθωσιάτης με εμάς . Άνθρωπος που νιώθει και ζει έντονα την κάθε στιγμή. Αληθινός και σπάνιος. Και αν κάποτε παρεξηγούσαν τα όσα έλεγε, δεν ήταν επειδή δεν καταλάβαιναν τα ελληνικά του. Ήταν επειδή δεν καταλάβαιναν την αλήθεια του.
Όλα αυτά τα αναφέρω προς προβληματισμό για το μερίδιο ευθύνης που κουβαλά ο καθένας μας. Ας μη ξεχνάμε πως δεν έφυγε από την ομάδα μας για πιο παχουλό μισθό ή για να κάνει καριέρα κάπου αλλού. Η αγνωμοσύνη μας τον έδιωξε και η ανοχή μας σε αυτή. Έτσι ξεπληρώνει ο Ανορθωσιάτης την αγάπη ; Και αν ναι , μας άξιζαν καλύτερες μέρες από αυτό που ζούμε εδώ και πέντε χρόνια;
Πιστεύω πως σήμερα ειδικά, του χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για το θαύμα που πέτυχε τότε. Όχι τόσο γιατί το πέτυχε, αλλά γιατί σε ένα τέτοιο θαύμα προσμένουμε και στην νέα εποχή που μας περιμένει. Δεν περιμένω να βρούμε «δεύτερο» Τιμούρ. Περιμένω να βρούμε ανθρώπους με ψυχή που να κλαίνε στις λύπες και να δακρύζουν στις χαρές. Γιατί ας μη ξεχνάμε ότι όσο έχουμε ψυχή μέσα μας, δεν πρόκειται να μας κερδίσουν.
