Τα ωραία και μεγάλα λόγια, ανέκαθεν μας γοήτευαν σαν ανθρώπους. Ουδέποτε μας άρεσε η αλήθεια, ποτέ δεν θέλαμε να δούμε στα μάτια την πραγματικότητα. Ξεχνάμε πάντοτε εύκολα τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και γινόμαστε εύκολα θύματα στα νέα “θα”, τους λαγούς και τα πετραχήλια…
Αν κάποιος στην Ελλάδα έλεγε τον καιρό των Ολυμπιακών Αγώνων, της δόξας και της λάμψης πως θα πεινάσουμε, θα τον έλεγαν τρελό. Εάν προσπαθούσε να πάρει μέτρα, να διώξει λαμόγια, να φυλακίσει αυτούς που έτρωγαν τις σάρκες του κράτους και να συγκρατήσει δαπάνες, θα τον έπαιρναν με τις πέτρες. Τώρα, κλαίμε επί ερειπίων μα είναι πια αργά, δεν υπάρχει επιστροφή.
Αντίστοιχα, ούτε στην Κύπρο των τρελών δισεκατομμυρίων από την αλλοδαπή, της ανέγερσης οικοδομών που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια, των λιμουζινών σε κάθε σπίτι και της κατανάλωσης, μπορούσε κανείς να βάλει χαλινάρι. Άσχετα αν όφειλε, αδιάφορο αν είχε την ευθύνη να καθοδηγήσει και να συγκρατήσει το λαό, παρά να τον σπρώχνει στον υπερδανεισμό και το ξόδεμα. Ιδού τα χαΐρια μας, να καθόμαστε πεινασμένοι πάνω από ένα χρυσορυχείο και να διακονούμε τη βοήθεια των άσπονδων φίλων, αντί να τους ξαποστείλουμε και να σταθούμε στις δικές μας δυνάμεις. Ποιές δυνάμεις όμως, που τις δέσαμε χειροπόδαρα τον καιρό της ευμάρειας και της καλοπέρασης.
Η Ανόρθωσις έζησε παράδοξα την περίοδο των παχιών αγελάδων. Έφτασε συνετά και φρόνιμα σε μεγάλες, σε ανυπέρβλητες επιτυχίες. Η Τραπεζούντα, το Κλουζ, οι όμιλοι, στιγμές δόξας και χαράς. Κατόπιν αυτών, ήρθε η περίοδος της ανευθυνότητας, του αλόγιστου ξοδέματος, της επίδειξης και της σπατάλης. Η κακή μας τύχη το έφερε, όταν πια αντιληφθήκαμε το αδιέξοδο αυτού του δρόμου – αν πιστέψουμε δηλαδή ότι όντως το αντιληφθήκαμε – τα πράγματα να είναι και γύρω μας άσχημα. Οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της πατρίδας, δεν επιτρέπουν σε κανένα να βοηθήσει το Σωματείο. Ούτε και υπάρχει καμιά… τρόικα να μας δανείσει, έστω και με όρους επαχθείς και επίπονους. Είμαστε μόνοι.
Μόνοι πρέπει να βρούμε τους τρόπους να ξεκολλήσουμε από τον πάτο, ελπίζοντας ότι έχουμε φτάσει σε αυτόν. Στις δικές μας δυνάμεις πρέπει να στηριχτούμε για να ορθοποδήσουμε. Το βασικό και αναγκαίο συστατικό κατά την άποψη του γράφοντος είναι η εμπιστοσύνη. Θα πρέπει όσοι ηγηθούν της προσπάθειας για αναβάπτιση του Σωματείου, να έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία. Να μπορούν να μιλούν τον κόσμο κοιτώντας τον στα μάτια και λέγοντας αλήθειες. Με ψευτιές και μισόλογα, δεν ξεφεύγουμε από το φαύλο εαυτό μας. Απαιτείται ειλικρίνεια και συνέπεια λόγων και έργων. Χρειάζεται όμως και τιμωρία. Όποιος έφταιξε, τουλάχιστον ηθελημένα, πρέπει να πληρώσει. Εάν δεν επέλθει κάθαρση, τότε πώς θα αναπτυχθεί εμπιστοσύνη; Ποιός θα δώσει χρήμα ή θα αφιερώσει χρόνο, υπό τον φόβο ότι κάποιος μπορεί να τον κλέψει ή θα τον εκμεταλλευτεί;
Ζούμε ίσως τις κρισιμότερες στιγμές της σύγχρονης μας εποχής. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν από όσους απαρτίζουν την οικογένεια της Ανορθώσεως, μπορούν είτε να τη σώσουν, είτε να τη βουλιάξουν. Χρειάζεται όμως τόλμη και αποφασιστικότητα. Θα βρεθούν;
