Ανάμεσα σε όλα τα άλλα ζητήματα που έχουν αναδειχθεί από την πρόσφατη Έκτακτη Γενική Συνέλευση των μελών της Ανόρθωσης είναι και αυτό της ηθικής ευθύνης του νυν προέδρου και του διοικητικού του συμβουλίου. Αναφέρομαι αποκλειστικά για ηθική ευθύνη, καθώς εάν και εφόσον υπάρχουν άλλου είδους ευθύνες, αυτές θα πρέπει να εξεταστούν υπό το πρίσμα επιστημών, όπως η νομική.
Από τη στιγμή που η οικονομική κατάσταση του Συλλόγου είναι απελπιστική (αν όντως είναι), τότε η ηθική ευθύνη που φέρει κυρίως ο πρόεδρος είναι τεράστια που δεν αφορά μόνο τις δύο τελευταίες χρονιές, αλλά και για τις προηγούμενες, αφού συμμετείχε σχεδόν σε όλες τις διοικήσεις των τελευταίων χρόνων, των οποίων οι αποφάσεις έφεραν την Ανόρθωση ένα βήμα πριν από την οικονομική κατάρρευση.
Ως εκ τούτου, τόσο ο πρόεδρος όσο και τα εναπομείναντα μέλη του Δ.Σ. δεν έχουν το ηθικό έρεισμα να λάβουν εκείνες τις αποφάσεις που θα φέρουν σε βάθος χρόνος την εξυγίανση και που στην ουσία θα υποθηκεύσουν το βραχυπρόθεσμα ή και μεσοπρόθεσμα τον Σύλλογο. Πόσο μάλλον να ζητήσουν από τον απλό κόσμο, τον υποστηρικτή της Ανόρθωσης να στηρίξει την όποια οικονομική εκστρατεία εξαγγείλουν.
Φέρουν τεράστια ηθική ευθύνη, έχουν απολέσει το ηθικό τους έρεισμα και γι’ αυτό ο κόσμος δεν τους εμπιστεύεται. Απομένει ο δρόμος της παραίτησης. Αν είναι απλοί στρατιώτες του Συλλόγου, όπως διατείνονται, ας αποσυρθούν διοικητικά και ας προσφέρουν μόνο οικονομικά. Ιδού μια νέα πρόκληση γι’ αυτούς.
Μόνο τότε ο κόσμος θα θελήσει να βοηθήσει, γιατί θα μπορεί να εμπιστευτεί ξανά και δεν θα νιώθει ότι ρίχνει τα χρήματά του σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο. Γιατί έχει εισφέρει πολλές φορές, χωρίς να δει ούτε οικονομική ούτε αγωνιστική ανόρθωση, σε ανθηρούς καιρούς που τα πράγματα ήταν πιο εύκολα.
Υ.Γ.: Ιδού και μια ευκαιρία για τα μέλη του Συλλόγου: να σταθούν επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων.
