Ουαί και αλίμονο, αν περάσει το μήνυμα ότι αυτή η χρονιά σώθηκε στο τέλος επειδή… εξασφαλίσαμε την ευρωπαϊκή συμμετοχή.
Ξεκινήσαμε με στόχο την συμμετοχή στους ομίλους του Europa League ή έστω, την παρουσία στον 4ο προκριματικό. Όχι μόνο δεν έγινε αυτό, αλλά γνωρίσαμε τον εξευτελιστικό αποκλεισμό ενώ είχαμε το πάνω χέρι για την πρόκριση, μέσα στο σπίτι μας.
Στην πορεία, ο στόχος που τέθηκε ήταν η ομάδα να πάρει ένα τίτλο. Βλέποντας την πορεία και τις περιορισμένες δυνατότητες των αντιπάλων, δειλα-δειλά μιλούσαμε για τον τίτλο του πρωταθλητή. Όταν δε κερδίσαμε και τον ΑΠΟΕΛ στο ΓΣΠ και αργότερα ανοίξαμε την ψαλίδα στο +6, δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε τον τίτλο του φαβορί. Γι’ αυτό εξάλλου και ο αποκλεισμός από το κύπελλο με ντροπιαστικό και πάλι τρόπο, δεν μας “πείραξε” και τόσο, αφού θα ζούσαμε και χωρίς αυτό, φτάνει να παίρναμε το πρωτάθλημα.
Τελικά, καταλήξαμε με τουλάχιστον μέτριες και ψυχοφθόρες εμφανίσεις να περισώσουμε την ευρωπαϊκή έξοδο, αφήνοντας Ομόνοια και ΑΕΚ να “σκοτωθούν” για το τελευταίο εισιτήριο εξόδου. Πλην όμως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι σώθηκε η χρονιά. Απλώς, δεν ήταν… ολοσχερής η καταστροφή!
Γι’ αυτό και τα πανηγύρια των ποδοσφαιριστών μετά το τέλος του αγώνα, έστω κι αν ήταν αυθόρμητα, μάλλον ήταν εκ του περισσού. Όφειλαν να ήταν σεμνότεροι…
