Η κριτική είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο καλύτερο και βελτιώνει τους θεσμούς. Οι κολακείες, οι έπαινοι και τα χαϊδευτικά χτυπήματα στην πλάτη όταν δεν συνοδεύονται από τις ανάλογες επιτυχίες και έργα, είναι συνήθως συνταγή για αποτυχία και καταστροφή.
Είναι φυσιολογικό και λογικό η κριτική να ενοχλεί. Ο καθένας θεωρεί ότι αυτό που λέει και κάνει είναι σωστό και στεναχωριέται όταν τον αμφισβητούν. Πλην όμως, είναι αναγκαία. Κακοπιστία, υπάρχει όταν υπάρχει πίσω της συμφέρον ή προσωπικοί εγωισμοί.
Η κριτική που γίνεται από αυτό τον χώρο είναι όντως έντονη τον τελευταίο καιρό. Από πότε ξεκίνησε; Από την ημέρα που τελείωσαν οι ουσιαστικές αγωνιστικές υποχρεώσεις με την ΑΕΚ και εκκρεμούσε το παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ, που δεν είχε βαθμολογικό ενδιαφέρον. Θεωρούμε ότι κρατήσαμε μια υπεύθυνη και σοβαρή στάση μέσα στην χρονιά, ακόμα κι όταν το τρένο του τίτλου σφύριζε απομακρυνόμενο, διότι αυτό υπαγόρευε η συνείδησή μας. Κι ας μας κατηγορούσαν ότι “καλύπταμε” ή “κάναμε πλάτες” σε διοίκηση-προπονητές-παίχτες. Η συνείδησή μας είναι ήσυχη.
Τώρα, ορισμένοι θεωρούν ότι “αλλάξαμε στρατόπεδο”. Μα εμείς δεν είμαστε σε κανένα στρατόπεδο! Τα άτομα που αρθρογραφούν – και δεν είναι λίγα – δεν έχουν ούτε συμφέροντα, ούτε προσωπικές σχέσεις με τον οποιονδήποτε. Θέλουμε να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη και το κάνουμε τώρα που μπορούμε. Μπορεί να πληγώνουμε ορισμένους, να ενοχλούνται, να εκνευρίζονται ακόμα και να μας βρίζουν. Με τις κολακείες ωστόσο, με το να αφήνουμε τα προβλήματα να κρύβονται κάτω από το χαλί, με τη μη ενδοσκόπηση, την έλλειψη αυτοκριτικής και την ατολμία ανάληψης ουσιαστικών ευθυνών, απλά διαιωνίζουμε τα προβλήματα.
Θυμώστε, χαρακτηρίστε μας, βρίστε μας, αποκαλέστε μας ότι θέλετε. Προβληματιστείτε όμως. Αναλογιστείτε τα λάθη που έγιναν και που γίνονται, έτσι ωμά και σταράτα όπως σας τα γράφουμε. Αποστασιοποιηθείτε από τα πρόσωπα και δέστε τα γεγονότα. Ούτε πως τα ξέρουμε όλα καμωνόμαστε, ούτε πως έχουμε τις μαγικές συνταγές. Κι αν δεν θέλετε να διαβάσετε αυτά που γράφουμε, ακούστε τι λέει ο κόσμος. Πιστώστε μας όμως ότι είμαστε Ανορθωσιάτες, πονάμε και υποφέρουμε με όσα βλέπουμε, προβληματιζόμαστε για το μέλλον του Σωματείου. Για όλους εμάς θα είναι η μεγαλύτερη χαρά να πετύχει η διοίκηση, καθώς αυτό θα σημάνει το τέλος της ξηρασίας τίλων και την οικονομική απελευθέρωση του Σωματείου από τα χρέη.
