Άνετα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος την παρούσα, ως διοίκηση εξαγγελιών. Είναι αλήθεια, ότι τον τελευταίο χρόνο ακούσαμε πολλές πρωτότυπες και ευφάνταστες ιδέες που θα έβαζαν την Ανόρθωση σε άλλο επίπεδο. Τελικά, πόσες απ’ αυτές υλοποιήθηκαν;
Ξεκινώντας από τα λειτουργικά, φέτος τέθηκε στόχος να λειτουργήσει πιο επαγγελματικά το τμήμα μάρκετινγκ του Σωματείου. Την ευθύνη ανέλαβε ο έχων αρκετές γνώσεις – θεωρητικές και πρακτικές στον τομέα – Μάριος Λευκαρίτης, αντιπρόεδρος της Μεγάλης Κυρίας. Ο κ. Λευκαρίτης εγκατέλειψε ωστόσο νωρίς, με το κομμάτι του μάρκετινγκ να μένει ουσιαστικά ανύπαρκτο, όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Στον τομέα αυτό, περιλαμβάνεται και η μπουτίκ. Είδαμε ωραίες μακέτες, ακούσαμε μεγάλα λόγια, μάθαμε για εταιρίες Κολοσσούς απ’ το Μπαχρέιν και τελικά, τζίφος! Ούτε καν η υποτυπώδης μπουτίκ που είχαμε δεν υπάρχει πια, αφού έκλεισε για να ανακαινιστεί και να ανοίξει ξανά τον Ιανουάριο, μετά το Φεβρουάριο, αργότερα το Μάρτιο και… τώρα ποιος ξέρει.
Μια από τις καινοτομίες που εισηγήθηκε ο Χρήστος Πουλλαΐδης, ήταν το Συμβούλιο Νέων. Παιδιά που ξεκίνησαν με όρεξη και ιδέες, στην πορεία όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως σχεδιάστηκαν. Ή μάλλον, δεν σχεδιάστηκαν ποτέ, αφού πέραν της αρχικής ιδέας δεν υπήρξε κάτι χειροπιαστό. Ούτε μετρήσιμος στόχος, ούτε χρονοδιαγράμματα, ούτε πρόγραμμα, ούτε τίποτα. Το μόνο που τους είδαμε να κάνουν ήταν να πωλούν λαχνούς και να βοηθούν σε εκδηλώσεις.
Παρόμοια ήταν και η μοίρα των επαρχιακών επιτροπών που συστάθηκαν. Ουσιαστικό έργο δεν παρήχθη, αφού στις αρχές πολλοί ήταν οι πρόθυμοι να εμπλακούν, στην πορεία όμως τα άτομα γίνονταν ολοένα και λιγότερα, που στο τέλος ατονούσαν. Η μόνη χρησιμότητα και εδώ, ήταν η βοήθεια στις εκδηλώσεις του Συλλόγου. Κάτι που μας φέρνει στις εκδηλώσεις.
Εκεί ομολογουμένως δεν τα πήγαμε άσχημα. Εκδηλώσεις, μαζέματα, παρτάκια, ότι ακριβώς χρειαζόμασταν την χειρότερη στιγμή, προκειμένου το κλίμα ευφορίας που δημιουργήθηκε να μας αποπροσανατολίσει από τον στόχο μας που ήταν για το ποδοσφαιρικό τμήμα το πρωτάθλημα. Εκδηλώσεις που – διαχρονικά για να είμαστε δίκαιοι – αντί να καθίστανται θεσμός, έχουν την έννοια της αρπακτής. Να καλέσουμε 3-4 παίχτες ένα απόγευμα να μαζέψουμε ότι μπορούμε από αυτόγραφα. Να κάνουμε ένα παρτάκι το βράδυ, να πάρουμε ότι μπορούμε από εισιτήρια. Να ρίξουμε κι ένα “gala-dinner”, να εισπράξουμε ότι περισσέψει. Η μόνη εκδήλωση-θεσμός είναι ίσως τα γενέθλια της ομάδας, στην οποία ωστόσο δεν είχαμε ούτε ένα προϊόν να πουλήσουμε! Κάτι κασκόλ όλα κι όλα, ότι περίσσεψε από τα περσινά μας…
Άλλη μια καινοτομία, ήταν το βιβλίο με τις υπογραφές και τα “Blue Pages”. Καλά, για το πρώτο δεν το συζητάμε, ο ορισμός της αρπαχτής. Το δεύτερο ωστόσο, ένας επαγγελματικός κατάλογος με όλους τους Ανορθωσιάτες, ήταν μια ομολογουμένως εξαιρετική σκέψη! Δυστυχώς όμως, μια σκέψη που έμεινε δίχως επεξεργασία. Ενώ υπήρχε η βάση για να κτιστεί επάνω μια καλή κίνηση, τελικά έμεινε εξαγγελία, όποιος πλήρωσε-πλήρωσε και ούτε βιβλιαράκι είδαμε να εκδίδεται, ούτε τίποτα άλλο…
Τέλος, είχαμε τα γήπεδα futsal στα βοηθητικά του Αντώνης Παπαδόπουλος. Αυτό ήταν κάτι που τελικά υλοποιήθηκε, μόνο που στο επαρχιακό δικαστήριο Λάρνακας εκκρεμούν παράπονα των περιοίκων για δήθεν οχληρία και φωτορύπανση. Μέχρι κι εκεί, φανήκαμε άτυχοι…
