Είναι ο προπονητής που χλευάστηκε περισσότερο στη μετα-Κετσπάγια εποχή. Απαξιώθηκε από την Ομοσπονδία που δεν έκανε το δίπλωμά του δεκτό – ενώ του πρίγκιπα Μπάγιεβιτς το κατάπιε αμάσητο, εξευτελίστηκε από διαιτητές που τον έβαζαν να φορά… κιμονό πάνω απ’ το λευκό φανελάκι του και έγινε δέκτης περιπαιχτικών σχολίων από τους ίδιους μας τους οπαδούς.
Τραγική ειρωνεία: Με την προδιαγραφόμενη πώληση Λαβόρδε κάπου στο ένα και κάτι εκατομμύριο ευρώ, είναι ο μόνος προπονητής που τελικά έφυγε αφήνοντας… κέρδος! Αν σκεφτούμε δε και τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές που είχε φέρει, τον τερματοφύλακα Αρκουέγιο, τον αμυντικό Φροντίνι και φυσικά τον νεαρό Λίσιο που… σκαρτάραμε με συνοπτικές διαδικασίες ενώ ούτε καν θέση ξένου δεν έπιανε, είχε την καλύτερη αναλογία επιτυχημένων μεταγραφών. Ακόμα και αυτός ο Κότο Παγιές που ήρθε για ένα καρβέλι ψωμί αλλά δεν μας πολυγέμισε το μάτι, έριξε άγκυρα στη Δυναμό Τιφλίδας. Σίγουρα βέβαια υπήρξαν και οι αποτυχημένες μεταγραφές, όπως ο Κονσίστρε, ο Νάτσο Γκαρσία και ο ανεκδιήγητος Μεδίνα!
Ο λόγος που θυμηθήκαμε όλ’ αυτά – εξ αφορμής του ενδιαφέροντος για Λαβόρδε – καθόλου τυχαίος. Μετά από τόσες καραβιές ποδοσφαιριστών που ήρθαν στην Ανόρθωση την τελευταία πενταετία, χωρίς να καταφέρουμε να έχουμε έστω μια διάκριση, ο Λαβόρδε είναι ο πρώτος που αποφέρει κέρδος! Ο Λίσιο, θα μπορούσε να απέφερε αν είχαμε τη σοφία να τον κρατούσαμε. Αντί όμως να κλαίμε για το τι θα μπορούσαμε να είχαμε, έχουμε την ευχέρεια να εργαστούμε να το έχουμε στο μέλλον.
Πόσο δύσκολο είναι να αναπτύξουμε ένα δίαυλο επικοινωνίας με τον Γκιγιέρμο Όγιος; Πόσο δύσκολο είναι να έρχονται κάθε καλοκαίρι 4-5 παίχτες κατόπιν δικής του σύστασης για δοκιμαστικά; Τρεις Λαβόρδε και δυο Λίσιο να μας στέλνει το χρόνο, ένα να κρατάμε τελικά στην ομάδα, αυτόματα βάζουμε την Ανόρθωση σε άλλη βάση…
