Ο τίτλος του άρθρου δεν έχει τυπογραφικό λάθος, απλά αποτυπώνει την κατάσταση των τελευταίων πέντε χρόνων. Κάθε χρονιά ξεκινούμε με όνειρα και φιλοδοξίες ότι θα επωφεληθούμε από τις εκάστοτε συγκυρίες και στο τέλος λέμε ότι πετάξαμε την τελευταία μας ευκαιρία για ανάκαμψη. Ωστόσο το σκηνικό επαναλαμβάνεται με αποκορύφωμα την φετινή χρονιά όπου φτάσαμε στην πηγή αλλά δεν ήπιαμε νερό.
Όσο μίζερα και αν αντιμετωπίζουμε τα δεδομένα εντός σωματείου, η κατάσταση των σωματείων με τα οποία διεκδικούμε παραδοσιακά το πρωτάθλημα, αφήνει μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Κάποιοι θα πουν ότι είναι καλύτερο να βλέπουμε τα του οίκου μας, αλλά μήπως ήταν και αυτό ένα λάθος του πρόσφατου παρελθόντος; Μήπως τα οικονομικά ανοίγματα ήταν υπερβολικά σε συνάρτηση με τα πεπραγμένα των ανταγωνιστών μας; Μήπως το μέγα πάθημα της Ομόνοιας επί Μιλτιάδη δεν έγινε δικό μας μάθημα;
Με τα σημερινά δεδομένα θα έχουμε του χρόνου να αντιμετωπίσουμε το ΑΠΟΕΛ με το πιο μέτριο ρόστερ των τελευταίων χρόνων και τον μένω-φεύγω-μένω Φοίβο. Την ΑΕΚ της διοικητικής και προπονητικής αβεβαιότητας, την Ομόνοια με τα δυσβάστακτα χρέη και την ΑΕΛ η οποία ξεφεύγει από το πετυχημένο μοντέλο του Πάμπου Χριστοδούλου.
Δεν προσπαθούμε να κάνουμε το άσπρο-μαύρο και σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι η ομάδα μας δεν έχει και τα δικά της προβλήματα. Καλό θα ήταν από τη μεριά του κόσμου να σταματήσουμε να βγάζουμε τα άπλυτα στην φόρα σαν να είμαστε το μοναδικό σωματείο με κακούς χειρισμούς και αδυναμίες. Από τη μεριά της διοίκησης καλό θα ήταν να αντιληφθούμε ότι το μοντέλο των φανταχτερών μεταγραφών και η τακτική του «κουτσά-στραβά θα βγάλουμε τον προυπολογισμό» δεν είναι ούτε αποτελεσματικά, ούτε ορθολογικά μέτρα. Η προσπάθεια να προσεγγιστεί ο κόσμος με επίκληση στον συναίσθημα είναι ξεπερασμένη και απαιτείται κατανομή ευθυνών και αρμοδιοτήτων ώστε ο καθένας να γνωρίζει τα όριά του.
