Από το 2008-09 και τη συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, η ομάδα μας παραμένει μακρυά από οποιανδήποτε επιτυχία. Θεωρούμε… κορυφαίο γεγονός, το να κερδίζουμε ορισμένα ντέρμπι μέσα στην χρονιά, κάτι που παλαιότερα ήταν φυσικό επακόλουθο της παρουσίας της ομάδας στο πρωτάθλημα.
Έκτοτε, είμαστε ανύπαρκτοι από άποψη διακρίσεων. Την περίοδο 2009-10, αν και ξεκινήσαμε με το στραπάτσο από την Πέτροβατς, υποτίθεται διεκδικούσαμε επιστροφή στους τίτλους. Όχι μόνο χάσαμε το πρωτάθλημα από την κάκιστη Ομόνοια, αλλά το ΑΠΟΕΛ μας προσπέρασε αφήνοντάς μας στην τρίτη θέση. Στο κύπελλο μείναμε εκτός από τον Απόλλωνα, χάνοντας την πρόκριση με υψωμένα τα χέρια…
Την επόμενη χρονιά, δεν τα πήγαμε κι άσχημα στην Ευρώπη με τον Όγιος, αφού για να αποκλειστούμε έπρεπε να βρούμε μπροστά μας το θωρηκτό ΤσεΣεΚά Μόσχας. Στο πρωτάθλημα ωστόσο τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα υπολογίζαμε και μετά βίας κατορθώσαμε να μπούμε τετράδα ξοδεύοντας απίστευτα ποσά σε χειμερινές μεταγραφές. Η τρίτη θέση θεωρήθηκε… επιτυχία! Ο Απόλλωνας μας έδειξε και πάλι το στοπ στο κύπελλο, ενώ το οικονομικό άνοιγμα για τους ομίλους δεν μας βγήκε. Μείναμε με δυο χείλη καμένα, αυτή τη φορά από την Ραποτνίσκι.
Η νέα περίοδος κύλησε ξανά στη μετριότητα, με το νέο προπονητή, Ρόνι Λεύι, να μας λέει ούτε λίγο ούτε πολύ, πως με την ομάδα που έχουμε πρέπει να είμαστε και… ευχαριστημένοι με την τετράδα! Αν και πιστέψαμε για μια στιγμή στον τίτλο – και πως να μην το πιστέψεις κερδίζοντας εκτός έδρας την τότε πρωτοπόρο πιάνοντάς την στην κορυφή – συμβιβαστήκαμε τελικά με την τέταρτη θέση. Σαν να λέμε, “κάθε πέρσι και καλύτερα”. Στο κύπελλο ήταν σειρά της ΑΕΛ να μας πετάξει έξω ενώ στην Ευρώπη καταφέραμε να αυτοκτονήσουμε απέναντι στην Ντίλα Γκόρι.
Μαζέψαμε τα κομμάτια της συντριβής από τους Γεωργιανούς, για να ζήσουμε τον απόλυτο εξευτελισμό: Χάσαμε ένα πρωτάθλημα στο οποίο ήμασταν στο +6 στην 20ή αγωνιστική, από τον… κανένα! Πιο νοοτροπία ηττημένου, πεθαίνεις! Με την ψυχολογία που υπάρχει αυτή την στιγμή στον κόσμο της ομάδας, ακόμα και στο +16 να βρεθούμε του χρόνου, οι περισσότεροι θα δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι θα πάρουμε τον τίτλο.
Δυστυχώς το DNA μας φαίνεται να αλλάζει. Από φονέας γιγάντων, φόβητρο των δυνατών της Ευρώπης, έχουμε καταστεί μια ομάδα με συμπλέγματα. Πανηγυρίζουμε νίκες επί των ουραγών με “ΟΛΕ-ΟΛΕ” λες και πήραμε το Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ τρέμουμε στα παιχνίδια που η μπάλα καίει. Να, που ήδη μεταξύ μας συζητάμε κατά πόσο θα είναι… καλό ή κακό να βγούμε Ευρώπη! Πράγματα που θεωρούνταν κάποτε αυτονόητα, σήμερα είναι αντικείμενο συζήτησης.
Ορίστε, που αντί να μιλούμε για τίτλους και διακρίσεις, βάλαμε στο λεξιλόγιο μας λέξεις όμως “επιβίωση”, “ύπαρξη”. Και – δυστυχώς – το κάνουμε πολύ σωστά, διότι στην πραγματικότητα με τα μυαλά που κουβαλάμε, η ύπαρξή μας τίθεται εν αμφιβόλω. Κρίμα όμως που αφεθήκαμε να φτάσουμε ως εδώ. Πότε θα ξυπνήσουμε;
