Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Κ. Καβάφης
Αυτός που εισέπραττε για δυο περίπου μήνες, ή αν προτιμάτε τα οκτώ τελευταία παιχνίδια, πότε την γκρίνια και τη μουρμούρα, πότε τις ύβρεις και τις φωνές του κόσμου, ήταν ο Ρόνι Λεύι. Τώρα, ο Λεύι αποτελεί παρελθόν και όλοι τίθεται προ των ευθυνών τους!
Οι ακριβοπληρωμένοι ποδοσφαιριστές, το δυναμικό που θα ζήλευε κάθε προπονητής και όμοιό του δεν υπήρξε ξανά στην ομάδα, δεν έχει πια δικαιολογία. Δεν μπορεί να κατεβαίνει στα παιχνίδια της χρονιάς με ΑΕΛ και ΑΠΟΕΛ σερνόμενο στο γήπεδο. Δεν είναι δυνατό κάθε στημένο να καταλήγει στα δίκτυα. Δεν δικαιολογείται να έχει το ΑΠΟΕΛ έξι παίχτες στην περιοχή μας κι εμείς δέκα, αλλά να σκοράρει δίχως άλμα! Δεν είναι αποδεχτό να φτιάχνουμε και να σπαταλούμε απίστευτες ευκαιρίες μπροστά στα αντίπαλα γκολπόστ. Πολλές οι ευθύνες του Λεύι, περισσότερες – ως σύνολο – των ποδοσφαιριστών.
Ύστερα, έρχεται και η διοίκηση. Αρκετά κρύφτηκαν πίσω από τον Ισραηλινό που δεχόταν άλλοτε με υπομονή και άλλοτε… προκλητικά τα πυρά. Ούτε καν τώρα που τον αποδέσμευσαν δεν εμφανίζονται κάποιοι που άλλοτε ήταν λαλίστατοι. Αφέθηκε η ομάδα απροστάτευτη στο παρασκήνιο, ενώ στα αποδυτήρια ένας Θεός ξέρει τι γινόταν. Κάποιοι πίστεψαν ότι πανηγυρίσαμε τον τίτλο απ’ τον Γενάρη κι άφησαν την ομάδα στον αυτόματο πιλότο. Επαναλαμβανόμενα λάθη στο γήπεδο, μια απ’ τα ίδια και στα διοικητικά.
Δικαιολογίες πλέον τέλος, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και ανάληψη ευθυνών, στο μέτρο που αντιστοιχούν στον καθένα!
