Αν στη ζωή ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, τότε στο ποδόσφαιρο ο δρόμος προς την αποτυχία είναι στρωμένος με καλές εμφανίσεις.
Για άλλη μια φορά, η ομάδα μας είχε γενικά καλή εμφάνιση – καλά, δεν τρελαθήκαμε κιόλας – αλλά ούτε το γκολ ήρθε, ούτε η νίκη. Μέτρια έως καλή η απόδοση των περισσότερων ποδοσφαιριστών, έδωσαν δυνάμεις, έβγαλαν πάθος, προσπάθησαν, αλλά μέχρις εκεί. Όλα αυτά είναι αρκετά για μια ομάδα-μετριότητα. Σε καμιά περίπτωση, για την Ανόρθωση.
Η προσπάθεια είναι η παρηγοριά. Η ουσία, το αποτέλεσμα, δεν ήρθε. Όγδοο σερί παιχνίδι χωρίς νίκη σε πρωτάθλημα και κύπελλο (Κύπελλο: Ομόνοια, Πρωτάθλημα: Εθνικό, ΑΕΚ, ΑΕΛ, ΑΠΟΕΛ, ΑΕΚ, ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια) και πάλι καλά να λέμε που υπάρχει και η Αγία Νάπα. Διαφορετικά θα καταρρίπταμε ρεκόρ! Πριν από τρία χρόνια (2010-11), είχαμε ζήσει το σερί των Όγιος-Κρισμάρεβιτς, με εννέα αγώνες δίχως τρίποντο! Για ανάλογα φαινόμενα, πρέπει να ταξιδέψουμε στις περιόδους 1986-87, 1988-89 και 1992-93 με έξι βέβαια παιχνίδια χωρίς νίκη.
Πάλι καλά δηλαδή που είχαμε χορταστική συγκομιδή στις πρώτες είκοσι αγωνιστικές, διαφορετικά θα μιλάγαμε γι’ άλλα…
