«Επιτέλους κάποιοι πρέπει να καταλάβουν ποιοι είμαστε, να καταλάβουν ότι δεν είμαστε εχθροί ο ένας με τον άλλο».
Η δήλωση του Σάββα Κάκου εμπερικλύει όλο το κλίμα στην ομάδα τα πέντε τελευταία χρόνια. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η ζημιά που γίνεται εκ των έσω είναι περισσότερη από αυτή που γίνεται εκ των έξω. Το παρόν άρθρο δεν αφήνει αιχμές ούτε για άτομα ούτε για ομάδες ατόμων μιας και πολύ απλά το σωματείο δεν έχει την πολυτέλεια να βλέπει τον κόσμο της χωρισμένο σε ομάδες ανεξαρτήτως κριτηρίων. Λες και τα οικονομικά προβλήματα του σωματείου δεν είναι αρκετά, προξενούμε περισσότερα αλλοτε με ισοπεδωτική κριτική, άλλοτε με την υιοθέτηση φήμων από τρίτους εντελώς αβασάνιστα. Η λέξη «διπλωματία» μας είναι άγνωστη και εύκολα λησμονούμε το γεγονός ότι οι πολέμιοι της ομάδας όλο και αυξάνονται.
Η (εκάστοτε) διοίκηση σαφώς και δεν είναι άμοιρη ευθυνών μιας και είδαμε τόσο υπερβολικά οικονομική ανοίγματα, όσο και στάσεις του «καλού παιδιού» που μόνο θετικά δεν επιφέρει. Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε στην Κύπρο και όποιος δεν διεκδικεί έστω το αυτονόητο (στην προκειμένη περίπτωση 50-50 διαιτησία), γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χαθεί ούτε και ένας οπαδός από το γήπεδο. Την δεδομένη στιγμή η ομάδα χρειάζεται όλους τους Ανορθωσιάτες και καλό θα ήταν να παραμερίσουμε προσωπικά πάθη και να συμβάλλουμε όπως μπορούμε στην κατάκτηση ενός τίτλου.
