Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ μετά λύπης μου τα όσα λέγονται και γράφονται για την ομάδα μας. Ένα έχω να σας πω: αυτό που ήθελαν οι αντίπαλοι μας το κατάφεραν και με το παραπάνω. Ο κόσμος διχάστηκε, οι οικογένειες απομακρύνονται από το γήπεδο και οι ΜΑΧΗΤΕΣ για κάποιους λόγους δηλώνουν αποχή από τα εναπομείναντα παιχνίδια. Για όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό δε θεωρώ ότι φταίνε συγκεκριμένα άτομα ή σύνολα αλλά ο καθένας από εμάς που απαρτίζουμε το οικοδόμημα της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Γι’ αυτό δεν πρόκειται να επικεντρωθώ στο ποιος φταίει και ποιος όχι αλλά να προσπαθήσω να σας συσπειρώσω θυμίζοντας σας δύο από τα πιο καθοριστικά γεγονότα στην ιστορία της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ.
Όταν οι Άγγλοι ανατίναξαν το οίκημα του σωματείου μας το 1958, οι οπαδοί και η διοίκηση έπρεπε να φοβηθούν, να τα παρατήσουν και να το βάλουν στα πόδια ή να συσπειρωθούν και να προσπαθήσουν να «αναγεννήσουν» το σωματείο παρά τις αντιξοότητες; Όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Αμμόχωστο το 1974 και οι Αμμοχωστιανοί σκορπίστηκαν σε ολόκληρη την Κύπρο, έπρεπε να λησμονήσουν την ιδέα της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ και να την εγκαταλείψουν ή να ενωθούν και να διασώσουν ό,τι τους είχε απομείνει από την αγαπημένη τους Αμμόχωστο; Και σας ρωτώ λοιπόν, αν ο κόσμος διχαζόταν εκείνα τα δύσκολα χρόνια του πολέμου, της προσφυγιάς και του ξεριζωμού, θα είχαμε εμείς σήμερα την ΑΝΟΡΘΩΣΗ; Θα μπορούσαμε όλοι εμείς να περηφανευόμαστε για τα επιτεύγματα του 2005 και του 2008; Ο κόσμος τότε πήρε τη σωστή απόφαση και συσπειρώθηκε μαζί με παράγοντες και ποδοσφαιριστές επιτρέποντας σε μας όχι μόνο να ταυτιστούμε με τις ιδέες και τα ιδανικά τους αλλά και να γευτούμε επιτυχίες που για εκείνους φάνταζαν ανεκπλήρωτα όνειρα.
Και σε ρωτώ φίλε Ανορθωσιάτη, μετά τα συνεχόμενα ανεπιτυχή αποτελέσματα, τις κακές διαιτησίες, την κακή διαχείριση του ρόστερ από τον προπονητή, την απογοήτευση του κόσμου και το -6 από την κορυφή, εσύ ποιο δρόμο διαλέγεις; Το δρόμο της συσπείρωσης που με λίγη τύχη μπορεί να σε οδηγήσει στην κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος ή το δρόμο της διχόνοιας που μπορεί ακόμα και να στερήσει από τα παιδιά και τα εγγόνια σου τη περηφάνια να αποκαλούνται Ανορθωσιάτες; Στα ντέρμπι που ακολουθούν θα είσαι στο γήπεδο να φωνάζεις 90 ολόκληρα λεπτά για να απαιτήσεις τη νίκη από τους ποδοσφαιριστές σου ή θα κάθεσαι αδρανής να παρακολουθείς την ομάδα σου να καταστρέφεται; Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ.
Ε.Ν
