Μπορεί στο ποδοσφαίρο κάθε νίκη να δίνει στον νικητή 3 βαθμούς ανεξαρτήτος αντιπάλου, είναι κάποιες νίκες όμως που δικαίως χαρακτηρίζονται από τους ποδοσφαιρόφιλους ως “νίκες τίτλους”. Αρκετές τέτοιες έχουμε πετύχει απέναντι στον Αποέλ από τη σεζόν 1999-00 που λειτουργεί το Νέο ΓΣΠ και θέλουμε να πανηγυρίσουμε άλλη μία σήμερα, που θα ανατρέψει για τα καλά τα δεδομένα στον τομέα της ψυχολογίας και θα μας δώσει το έναυσμα για την ολική ανατροπή και την κατάκτηση του Πρωταθλήματος που δικαιούμαστε. Πέρα από τις “νίκες τίτλου”, υπήρξαν και άλλες πολλές διαχρονικά, κάτι που δικαιώνει περίτρανα το χαρακτηρισμό “πελάτες” που συντροφεύει την ομάδα του Αποέλ. Η προϊστορία στους αγώνες στη Λευκωσία (32 ήττες, 13 ισοπαλίες, 25 νίκες) δεν θυμίζει σε τίποτε την συντριπτική υπεροχή μας στους εντός έδρας αγώνες, με την τελευταία μας ήττα μάλιστα να… χρονολογείται στο Σεπτέβρη του 2010.
Την περασμένη δεκαετία λοιπόν είχαμε την τύχη να γευτούμε 3 επιβλητικές νίκες τίτλου πάνω στον Αποέλ, παρόλο που τη μία εξ αυτών δεν πανηγυρίσαμε στο τέλος το Πρωτάθλημα. Η αρχή έγινε με το καταιγιστικό 1-3 (ήταν 0-3 μέχρι τα τελευταία στάδια του αγώνα) στις 19 Ιανουαρίου του 2002. Η ομάδα μας μπήκε φουριόζα στο γήπεδο και μέχρι το 31′ το σκορ ήταν στο 0-2 με σκόρερ τους δύο Πολωνούς σταρ της τότε ομάδας (εντυπωσιακή κεφαλιά του Κόβαλτσικ και σουτ του Μάγιακ). Το κερασάκι στην τούρτα και το 0-3 ήρθε από τον Χρίστο Βελή στο 54′. Το ανήμπορο να αντιδράσει Αποέλ το μόνο που κατάφερε ήταν να μειώσει σε 1-3 στο 83′ με (τί άλλο;) πέναλτυ. Η συνέχεια του Πρωταθλήματος δεν ήταν, δυστυχώς, ανάλογη και αρκεστήκαμε στη 2η θέση και την κατάκτηση του Κυπέλλου.
Επόμενη (και γλυκύτερη όλων) φορά ήταν στις 13 του Μάρτη του 2005, όταν το παιχνίδι μετατράπηκε σε “one man show” του ανεπανάληπτου Τιμούρ Κετσπάγια. Ποιός είδε τον τρελό φαλακρό και δεν τον φοβήθηκε σε εκείνο τον αγώνα! Δύο βολίδες του (η πρώτη από τα 30 μέτρα) ήταν αρκετές για να μας δώσουν προβάδισμα 2 τερμάτων μέχρι το 26′. Το νερό φαινόταν να είχε μπει στ’ αυλάκι, όμως στο 83′ το Αποέλ ισοφάρισε με (ναι ναι, σωστά μάντεψες) πέναλτυ! Το παιχνίδι έμοιαζε τελειωμένο στο “Χ”, όμως ο σεληνιασμένος Τιμούρ είχε άλλη άποψη. Σε ένα φάουλ στο οποίο ελάχιστοι παίκτες στον κόσμο όλο θα επιχειρούσαν κάτι τέτοιο, έστησε τη μπάλα, πήρε φόρα και με έστειλε ένα “τηλεκατευθυνόμενο πύραυλο” στα δίχτυα του Μορφή, η αντίδραση του οποίου θυμίζε περισσότερο φιγούρα βιρτουόζας μπαλαρίνας παρά προσπάθεια για απόκρουση. Το χαρακτηριστικό σχόλιο του Κοσιάρη τα λέει όλα: “…όλοι απορούν πώς πέρασε ή μπάλα!”. Οι 5000 εκστασιασμένοι ΜΑΧΗΤΕΣ άρχισαν να πανηγυρίζουν την κατάκταση του Πρωταθλήματος βροντοφωνάζοντας “να τους, να τους, τους Πρωταθλητές” και το απίστευτο τέρμα του Τιμούρ κοσμεί έκτοτε τα highlights στις ποδοσφαιρικές εκπομπές της Κύπρου. Η νίκη αυτή έδωσε στην Ανόρθωση “αέρα” 5 βαθμών, που στο τέλος εξαργυρώθηκε με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος, παρόλες τις απεγνωσμένες προσπάθειες κάποιων για να το αποτρέψουν (βλέπε “μπεταντίν”).
Η τελευταία νίκη τίτλου ήρθε στις 5 Ιανουαρίου, που σήμανε και την αρχή για προεόρτια τίτλου, μιας και εκτόξευσε τη διαφορά στους 9 βαθμούς. Μετά από ένα σχετικά ανούσιο ντέρμπι που έδειχνε να τελειώνει με το λευκό 0-0, ένα παλικαρίσιο τέρμα του Σκοπελίτη στο 93′ μετά από εκτέλεση φάουλ του Πάολο Κόστα άλλαξε τα δεδομένα και έδωσε στην Ανόρθωση τους 3 βαθμούς. Πανηγυρισμοί Πρωταθλητών από τους χιλιάδες Ανορθωσιάτες με το ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ να δονεί για άλλη μια χρονιά την ατμόσφαιρα του “βαμμένου ξανά στα γαλανά” ΓΣΠ.
Παρόμοιο χαρακτήρα θα μπορούσε να έχει και το 1-2 στη φάση των πλέι-οφ πέρσι τέτοια εποχή, όμως η συνέχεια στα επόμενα παιχνίδια δεν ήταν η ανάλογη και τερματίσαμε στην 4η θέση.
Επομένως, το μόνο που ζητούμε από τους ποδοσφαιριστές μας είναι να θυμηθούν το γνωστό καλό τους εαυτό και να πετύχουν την πολυπόθητη νίκη στο σημερινό αγώνα, θυμίζοντας μας στιγμές από τα παλιά. Έχουμε την πεποίθηση ότι ενδεχόμενη νίκη σήμερα θα χαρακτηριστεί στο τέλος σαν νίκη τίτλου και θα επιτευχθεί αυτό που πολλοί, για την ώρα, θεωρούν ακατόρθωτο.
Πάμε σαν άλλοτε λοιπόν, ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΤΟ! Το κάναμε πολλές φορές, θα το κάνουμε και σήμερα!
