Παρά το γκολ που δεχθήκαμε, δεν μπορούμε να παραναγνωρίσουμε το γεγονός ότι η αμυντική μας γραμμή φάνηκε ανανεωμένη και βελτιωμένη. Παρόλο που τα πρόσωπα δεν άλλαξαν σε σύγκριση με τον αγώνα στο Δασάκι, οι οργανωμένες φάσεις που δημιούργησαν οι φιλοξενούμενοι ήταν σχεδόν μηδαμινές. Ο Γκαλαμάζ παιχνίδι με παιχνίδι φανερώνει το αρχοντικό του στυλ ενώ ευχάριστη έκπληξη ήταν η επάνοδος του Ίλιτς σε πειστικές εμφανίσεις. Ο Άντιτς είχε κάποια προβλήματα παίζοντας τον Ντα Σίλβα με ανάποδο πόδι αλλά ειδικά στην επανάληψη ήταν πολύ καλός. Ο Ντουάρτε δεν χάνει ευκαιρία να ξεδιπλώσει τις επιθετικές του αρετές αν και προς το τέλος του αγώνα αναγκάστηκε να παίξει με μακρινές μπαλιές λόγω έλλειψης χώρων.
Επιπρόσθετα οι Αλέξα και Σκοπελίτης συνέθεσαν ένα αδιαπέραστο τοίχος δυσκολεύοντας πάρα πολύ την ανάπτυξη των αντιπάλων, με τους Τόμας και Μέρσιο να κινούνται σε ρηχά νερά. Αυτό που θα πρέπει να προσεχθεί είναι η απουσία καλής αλληλοκάλυψης από τους πλάγιους επιθετικούς μιας και είδαμε συχνά την ΑΕΚ να ανεβάσει 2 παίκτες στο δικό μας μισό απέναντι σε μόλις ένα αμυντικό. Από την άλλη είναι ένας τρόπος παιχνιδιού που δεν είδαμε για πρώτη φορά και συνήθως τέτοιους χώρους δίνει ο Ρόνι Λεβί όταν παίζουμε στο ΓΣΠ με ΑΠΟΕΛ ή Ομόνοια.
