Έφυγε ακόμα ένα παιχνίδι δίχως το ζητούμενο και με πολλά αναπάντητα ερωτήματα, για άλλη μια φορά. Τα ζητούμενα, δεν έχουν να κάνουν τόσο με την αστοχία ή την αμυντική συμπεριφορά στην οποία υπήρξε προφανής βελτίωση, αλλά με τη διαχείριση του αγώνα.
Χιλιοειπωμένα τα “γιατί”. Γιατί ο Ρέζεκ σε μια θέση που δεν του ταιριάζει, γιατί να πρέπει να συνυπάρξουν ντε και καλά σε μια εντεκάδα με τον Ιντζχάκι, γιατί ο Σπαντάτσιο δεξί χαφ, γιατί τόσο αργά η πρώτη αλλαγή, γιατί να μείνουν οι άλλες δυο για το σπίτι. Πού ήταν ο Αβραάμ, πού ο Λαμπάν, πού ο Οχαγιόν; Ερωτήματα που τίθενται από ανθρώπους που προφανώς δεν είναι ειδικοί, ούτε διπλώματα έχουν, μήτε προσόντα, προσπαθούν όμως να βρουν απαντήσεις, ψάχνουν λύσεις.
Η αλήθεια είναι, πως ο μοναδικός που έχει τις απαντήσεις και ελπίζουμε τις λύσεις, ονομάζεται Ρόνι Λεύι ή Ντέρμπι, όπως τον βάφτισε η στήλη λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Ασχέτως του τι πιστεύει κάποιος – αν το καντήλι του Λεύι έσβησε ή θα βρει τον τσαμπουκά να ξαναπάρει την κατάσταση στα χέρια του – το δεδομένο είναι πως είναι ο προπονητής της ομάδας. Αυτός αποφασίζει, αυτός διατάζει στα του αγωνιστικού κομματιού κι ο λόγος του οφείλει να είναι σεβαστός.
Στο τελευταίο παιχνίδι η ομάδα μας παρουσιάστηκε βελτιωμένη, τουλάχιστον αμυντικά. Υπήρξε η επιθετική δυστοκία, η γραμμή του κέντρου υποχώρησε σε κάποια φάση, αλλά η προσπάθεια δεν έλειψε. Μπορεί να έγινε κακή διαχείριση και ίσως όντως οι παίχτες να έμειναν αβοήθητοι από κάποια φάση κι έπειτα. Κρατάμε όμως τη βελτίωση, το πάθος και τη θέληση στα πρώτα λεπτά. Τι ζητάμε; Να συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό ανόδου.
Το παιχνίδι του Τσιρείου είναι σταθμός για τη φετινή χρονιά. Ο πιο σημαντικός, μέχρι ελπίζουμε τον επόμενο. Η νίκη, εκ των ων ουκ άνευ. Η γκρίνια κι η ηττοπάθεια δεν βοηθούν. Ούτε η μιζέρια και η μοιρολατρία για τη διαιτησία και τα φιλικά των αντιπάλων προσφέρουν κάτι. Να επικεντρωθούμε στα δικά μας. Πιστεύουμε στην ομάδα μας. Έχουμε το καλύτερο έμψυχο δυναμικό που είχαμε ίσως ποτέ! Το πληρέστερο δυναμικό, με δυο και τρεις επιλογές για κάθε θέση. Επιλογές ανάμεσα σε παίχτες πρωτοκλασάτους, διεθνείς, πολύπειρους, αστέρες. Δεν υπάρχει δικαιολογία. Άπαντες προ των ευθυνών τους!
Ζούμε για το επόμενο παιχνίδι, όπως κάνουμε πάντα άλλωστε. Δεν απογοητευόμαστε, παρά μόνο πεισμώνουμε! Να καταθέσουμε εμείς την ψυχή μας στην εξέδρα του Τσιρείου και οι παίχτες τη δική τους στον αγωνιστικό χώρο. Δεν φεύγουμε, παρά μόνο νικητές. Οι αντίπαλοι φοβούνται την καλή Ανόρθωση κι εμείς την κακή! Δεν υπάρχει άλλος αντίπαλος απ’ τον κακό μας εαυτό: αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Ας τον κερδίσουμε μεσ’ τη βδομάδα και θα κερδίσουμε και το Σάββατο!
