Το κλειδί της μέχρι τώρα πορείας μας ήταν η μαεστρική διαχείριση τόσο του εκάστοτε 90λεπτου όσο και του κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά από τον Ρόνι Λεβί. Δεν μπορούν να θεωρηθούν τυχαία τα αλλεπάληλα παιχνίδια που η ομάδα έπαιρνε το προβάδισμα και με προσεκτικές κινήσεις όχι μόνο συντηρούσε το υπέρ της σκορ, αλλά το αύξανε. Επίσης παρά τις συνεχείες απώλειες λόγω τραυματισμών, καρτών και άλλω παραγόντων, ο ποδοσφαιριστής που έμπαινε πάντα αντικαθιστούσε ιδανικά αυτός που απουσίαζε. Μεγαλύτερη μαγκιά ήταν η γενναία απόφαση να αλλάξει το σχήμα σε 4-4-2, λαμβάνοντας υπόψην τόσο τον διαθέσιμο αριθμό ποδοσφαιριστών σε κάθε θέση, όσο και την αγωνιστική κατάσταση αυτών.
Την δεδομένη στιγμή η νέα αλλαγή στο σχήμα σε 4-3-3 μπορεί να μην έχει τα ίδια αποτελέσματα, αλλά ενδεχομένως να θεωρείται δεδομένη βάση των αγωνιστικών καταστάσεων. Εντούτοις η άρνηση του προπονητή για φρεσκάρισμα του ρόστερ πληγώνει αφενός μεν την συγκομιδή βαθμών με τους ίδιους σχεδόν έντεκα να μάχονται για ολόκληρο 90λεπτο. Αφετέρου την αγωνιστική ετοιμότητα και αυτοπεποίθηση των παγκίτων που αναπόφευκτα θα κληθούν αργά ή γρήγορα να συνεισφέρουν. Είναι χαρακτηριστική η έλλειψη ελαστικότητας στις κινήσεις των Ρονκάτο και Αβραάμ λόγω ακριβώς της αγωνιστικής απραξίας.
