Ένας τομέας που «πάσχει» η φετινή Ανόρθωση, είναι η αξιοποίηση των ακραίων αμυντικών στο επιθετικό παιγνίδι της ομάδας. Είναι γεγονός ότι οι ακραίοι αμυντικοί δεν συμμετέχουν, στα πλείστα παιγνίδια, στον βαθμό που πρέπει να συμμετέχουν στην επιθετική ανάπτυξη, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ομάδας όταν η επιθετική γραμμή υπολειτουργεί.
Χθες με την Ομόνοια, δύο ανεβάσματα του Αβραάμ ήταν αρκετά για να έχουμε ένα τετ α τετ και ένα κερδισμένο πέναλτι, άσχετα αν το αποτέλεσμα ήταν ένα δοκάρι και ένα χαμένο πέναλτι.
Με τον επιπλέον ποδοσφαιριστή στην επίθεση, οι υπόλοιποι θα έχουν περισσότερο χώρο για να δράσουν, καθώς ο αντίπαλος θα αναγκαστεί να μαρκάρει περισσότερους ποδοσφαιριστές. Ιδιαίτερα για παίχτες όπως τον Λαβόρδε, που πολλές φορές μαρκάρεται από δύο και τρεις, θα είναι τρομερά ευεργετικό γιατί είναι ποδοσφαιριστής που αν βρει κενούς χώρους, θα σε σκοτώσει με ευκολία.
Έχουμε συνηθίσει τους ακραίους επιθετικούς μας να παίρνουν τη μπάλα στη γραμμή και να αναγκάζονται ή να πάνε στην κατά μέτωπο επίθεση ή να γυρνούν τη μπάλα πίσω. Αν την ίδια ώρα ανεβαίνει όμως και ο ακραίος αμυντικός, τότε ανοίγονται και άλλες ευκαιρίες για τον τρόπο που θα επιτεθούμε. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου πετύχουμε την αντίπαλη άμυνα με λιγότερους ποδοσφαιριστές, ο ένας από τους δύο της γραμμής μπορεί εύκολα να κινηθεί στον κενό χώρο και να αποσυντονίσει τον αντίπαλο αμυντικό ο οποίος δεν μπορεί να είναι παντού.
Αυτό έγινε και χθες με την Ομόνοια, όταν ένα ανέβασμα του Αβραάμ, έδωσε την ευκαιρία στον Οχαγιόν να δώσει την κάθετη στον κενό χώρο και να τον βγάλει φάτσα με τον τερματοφύλακα.
Φυσικά μαζί με τα ανεβάσματα των ακραίων αμυντικών, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεχτικοί και όταν χάνεται η μπάλα. Πρέπει να υπάρχουν οι σωστές αλληλοκαλύψεις, ενώ και οι ακραίοι επιθετικοί να είναι έτοιμοι πολλές φορές να τρέξουν προς την άμυνα. Και η άμυνα αλλά και η επίθεση είναι ομαδική δουλειά, και ο ορισμός επιτεθόμαστε όλοι και αμυνόμαστε όλοι, μπορεί να διεκπεραιωθεί αν υπάρχουν αυτές οι αλληλοκαλύψεις.
