Αν απουσιάζει κάτι από τα τελευταία – αρκετά – παιχνίδια της ομάδας μας, είναι το μηδέν παθητικό. Από τις 20 Ιανουρίου συγκεκριμένα, μέχρι και το τελευταίο παιχνίδι με την ΑΕΚ, η εστία μας δεν κατορθώσαμε να μείνει απαραβίαστη σε κανένα από τα εννέα παιχνίδια (έξι σε πρωτάθλημα, τρία σε κύπελλο) που δώσαμε. Καταφέραμε δε, να δεχτούμε τον… αστρονομικό για τα δεδομένα μας αριθμό των 17 τερμάτων! Από την άλλη, η επιθετική μας γραμμή απέφερε 18 γκολ στο ίδιο διάστημα, ένας μέσος όρο 2 τέρματα/παιχνίδι, που δεν είναι καθόλου άσχημος.
Είναι συνεπώς φανερό, πως παρά την αστοχία μας και τις πάμπολες ευκαιρίες που σπαταλούμε σε αντίπαλους τερματοφύλακες, δοκάρια και… περιστέρια, η ομάδα έχει τον τρόπο να βρίσκει δίκτυα και μάλιστα πέραν από μια φορά σε κάθε παιχνίδι, ακόμα και στην κακή της μέρα! Εκεί που αναγκαιεί βελτίωση, είναι στην αμυντική μας συμπεριφορά. Η λειτουργία μας στο συγκεκριμένο τομέα ήταν κάκιστη κι αυτό το μαρτυρούν οι αριθμοί, οι οποίοι όταν διαβάζονται ορθά είναι αδιάψευστοι.
Το ζητούμενο απ΄εδώ και μπρος, είναι να παρουσιαστούμε πιο συμπαγείς και πιο συγκεντρωμένοι, ώστε αν είναι δυνατόν να κρατούμε το μηδέν παθητικό και να κτίζουμε σε αυτό. Η φετινή Ανόρθωσις, έχει την ποιότητα να ξεκλειδώνει και τις πιο δύσκολες άμυνες. Στα ντέρμπι που έρχονται, κρατώντας την εστία μας ανέπαφη, το χειρότερο αποτέλεσμα με το οποίο θα φεύγουμε απ’ το γήπεδο είναι το 0-0 και ο ένας βαθμός. Φυσιολογική κατοχή της μπάλας και αυτοσυγκέντωση στις ευκαιρίες που θα βρούμε μπροστά στην απέναντι εστία, θα φέρουν τα γκολ και κατά συνέπεια τα απαραίτητα τρίποντα που θα μας βγάλουν από τη σειρά αυτή των παιχνιδιών με την μέγιστη δυνατή συγκομιδή.
Απαραίτητη προϋπόθεση, η υπομονή εκ μέρους μας και η μη απώλεια ψυχραιμίας αλλά και αυτοπεποίθησης. Ούτε στο γήπεδο, ούτε στην εξέδρα.
