Τρείς οι αρχηγοί της ομάδας, τρείς και οι πορείες που ακολουθεί ο καθένας. Αρχής γενομένης από τον αειθαλή Γιαννάκη Οκκά, η παραγωγική χρονιά δεν έχει το τελευταίο διάστημα την ανάλογη συνέχεια, με τον χρόνο συμμετοχής του να μειώνεται μάλλον φυσιολογικά. Ο πρώτος αρχηγός είχε τεράστια συμβολή στο διπλό στην Αγία Νάπα, στην ανατροπή του εντός έδρας αγώνα με τον Εθνικό, όπως και στο διπλό πέρασμα από το ΓΣΠ με αντίπαλο την Αλκή. Κάπου όμως η υπερβολική επιδίωξη κερδισμένων φάουλ όπως και η έλλειψη καθαρού μυαλού παρά τις εμπειρίες που κουβαλά, δεν έχουν βοηθήσει ούτε τον ίδιο, ούτε την ομάδα.
Ο δεύτερος αρχηγός αλλά πρώτος σε χιλιόμετρα σε κάθε παιχνίδι Γιάννης Σκοπελίτης, έχει πάρει για τα καλά την φανέλα βασικού στο σπίτι του. Και πως να μην συμβεί αυτό όταν ο έμπειρος Ελλαδίτης μέσος καταπίνει χιλιόμετρα σαν έφηβος, ενώ τελευταίως έχει προσθέσει στο παιχνίδι του και οργανωτικές πτυχές. Πολλοί είδαν την μεταγραφή του ως μια προσπάθεια να μετριαστεί ο αποκλεισμός από την Ντίλα Γκόρι, εντούτοις στην τρίτη του θητεία στο «Παπαδόπουλος», ο δυναμικός μέσος αποτελεί ενδεκαδάτη επιλογή.
Τελευταίος αλλά σίγουρα όχι έσχατως, ο Βίνσεντ Λαμπάν διανύει μια περίεργη χρονιά με τον χρόνο συμμετοχής του να μειώνεται με την πάροδο του χρόνου. Παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε πρόβλημα τραυματισμού, παρά το γεγονός ότι έμεινε καιρό εκτός λόγω εγχείρισης, επανήλθε δυναμικά κάνοντας πολύ καλές εμφανίσεις απέναντι στην Ομόνοια τόσο στο 1-3 του ΓΣΠ όσο και στο 0-2 για το θεσμό του κυπέλλου. Για ανεξήγητο λόγο ο Ρόνι Λεβί επιλέγει τον παραγκωνισμό του αγαπημένου παιδιού της κερκίδας, την ίδια στιγμή που όποτε κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, το έπραξε και με το παραπάνω. Επιπρόσθετα αποτελεί αναντικατάστατο μέλος της Εθνικής με την οποία πραγματοποίησε σειρά εξαιρετικών εμφανίσεων, βρίσκοντας μάλιστα τον δρόμο προς τα δίκτυα.
