Έχουμε καταντήσει κουραστικοί να αναφερόμαστε συνεχώς σε αυτό το θέμα, αλλά είναι κάτι που βλέπουμε σε κάθε αγώνα πλέον. Οι ακραίοι αμυντικοί της ομάδας μένουν μέχρι τη γραμμή του κέντρου, με την ομάδα να δυσκολεύεται να βρει διαδρόμους στα μετόπισθεν του αντιπάλου καθώς αριθμητικά έχουμε σε περίπτωση οργανωμένης επίθεσης, το πλεονέκτημα.
Χθες με την ΑΕΛ, από τους δύο ακραίους αμυντικούς που αγωνίστηκαν, Ντουάρτε και Άντιτς, μόνο ο δεύτερος έκανε μία(!) κούρσα από το αριστερό άκρο, την ώρα που οι αντίπαλοι ακραίοι αμυντικοί κατασκήνωσαν έξω από την περιοχή μας, ιδιαίτερα την ώρα της πίεσης που δεχθήκαμε από το τέρμα μας μέχρι το τέρμα της ΑΕΛ. Αδιανόητο για μία ομάδα της εμβέλειας της Ανόρθωσης, οι ακραίοι αμυντικοί να έχουν παθητικό ρόλο στο παιγνίδι.
Είπαμε πάρα πολλές φορές ότι οι τρεις επιθετικοί μπροστά ΔΕΝ μπορούν να κάνουν τα πάντα μόνοι τους, αλλά συνεχίζουμε να μην τους βοηθάμε. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι ακραίοι αμυντικοί έχουν σημαντικότατο ρόλο, και είναι ποδοσφαιρικά άδικο να μην προσπαθούμε να τους εκμεταλλευτούμε. Εδώ αγωνιζόμαστε με Εθνικό και Σαλαμίνα και οι ακραίοι τους αμυντικοί κάνουν συνεχώς κούρσες, ενώ ο Λέβι έχει τους δικούς του καρφωμένους μέχρι το κέντρο.
Το ότι περιμένουμε από ατομικές ενέργειες για να κάνουμε προϋποθέσεις για τέρμα, είναι μία από τις προεκτάσεις του να έχουμε τους ακραίους μας αμυντικούς συνεχώς πίσω στην άμυνα. Όταν αριθμητικά δεν μπορείς να επιβληθείς του αντιπάλου σου, τότε οι ποδοσφαιριστές σου αναλώνονται σε ατομικές ενέργειες.
