Πέραν απ’ όλα τ’ άλλα στραβά κι ανάποδα που μας δέρνουν, βιώνουμε και μια το λιγότερο παράδοξη και άνιση αντιμετώπιση από τη διαιτησία.
Αν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, μετά το 1-0 του ΓΣΠ επί του ΑΠΟΕΛ, οι της Λευκωσίας ανέλαβαν δράση με όσα μέσα έχουν και δεν έχουν. Έκτοτε, σε κάθε παιχνίδι οι αντίπαλοι τους έχουν παράπονα από τη διαιτησία. Μεγαλώνουν τα γήπεδα, ανακαλύπτουν παραβάσεις πέριξ της περιοχής, ανακόπτουν αντεπιθέσεις, κλείνουν τα μάτια στο βόλεϋ των αμυντικών τους, εφευρίσκουν κάρτες την ώρα που οι ίδιοι έχουν ασυλία. Χαρακτηριστικό ότι φτάσαμε δυο αγωνιστικές πριν από το τέλος, για να συμπληρώσουν παίχτες τους απαγορευτικό αριθμό καρτών! Και τι σύμπτωση, το επόμενο τους παιχνίδι είναι με την ουραγό Πάφο!
Από την άλλη πλευρά, οι παίχτες μας τρώνε το ξύλο της αρκούδας. Δεν φτάνει που δεν τιμωρούνται οι αντίπαλοι, οι δικοί μας με το παραμικρό μπαίνουν στο ποινολόγιο. Η προπαγάνδα με τα πέναλτι έχει περάσει και πλέον ούτε κι αν ματώσουμε δεν παίρνουμε σφύριγμα στο τετράγωνο, ενώ στα πλείστα παιχνίδια που είχαμε απώλειες, πέραν από τα δικά μας λάθη, είχαμε και ξεδιάντροπα κόντρα διαιτησίες.
Η κατάσταση με τη διαιτησία ούτε αναιρεί, ούτε διαγράφει τα δικά μας λάθη. Δεν μπορούμε όμως να κλείνουμε και τα μάτια σε όσα μας κάνουν και να αυτομαστιγωνόμαστε μόνο για τα λάθη των παιχτών και του προπονητή. Ίσως στη διοίκηση θεώρησαν ότι κάπου το πρωτάθλημα τελείωσε και άφησαν κάποια πράγματα να ξεφύγουν, την ώρα που οι αντίπαλοι επιστράτευαν λυτούς και δεμένους για να μας συγκρατήσουν. Έστω και την υστάτη, οφείλουμε να προσπαθήσουμε αν μη τι άλλο να βάλουμε φρένο σε αυτή τη δυναμική που έχει αναπτυχθεί και έχει σε μικρό ή μεγάλο ποσοστό συμβάλει στη βαθμολογική ανατροπή που ζήσαμε.
