Τέσσερις ολόκληροι μαρτυρικοί μήνες μας περιμένουν μέχρι την επίσημη στέψη μας ως πρωταθλητές. Επαναδιατυπώνω. Είμαστε τέσσερις μήνες μακριά από τον πολυπόθητο τίτλο. Είναι ουσιαστικά χρήσιμο η πιο πάνω φράση να επαναλαμβάνεται καθημερινά από τον κάθε ανορθωσιατη ως μάντρα έτσι ώστε να εμπεδωθεί σε βάθος. Φέτος το πρόβλημα δεν έγκειται στην παρουσία ή στην απόδοση μας. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο χρόνος, που περνά βασανιστικά αργά για πολλούς από εμάς. Η υπομονή ποτέ δεν ήταν μια από τις αρετές μου αλλά η φετινή Ανόρθωση μας δοκιμάζει ποικιλοτρόπως.
Ενώ η ομαδάρα μας μετατρέπει το κάθε παιχνίδι σε υγιή περίπατο και έχει εδραιωθεί στην κορυφή για τα καλά, είμαστε αναγκασμένοι να περιμένουμε μέχρι τον Μάη για να πανηγυρίσουμε! Το δε βασανιστήριο της ανυπομονησίας εντείνεται αν αναλογιστούμε πως έχουν περάσει 5 χρόνια από την τελευταία φορά που ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Το Αντώνης Παπαδόπουλος σφύζει από παλμό και η δίψα του κόσμου είναι έκδηλη. Το γήπεδο θυμίζει ηφαίστειο εν ενεργεία και τον ερχόμενο Μάη προβλέπεται πυρκαγιά μεγάλων διαστάσεων που θα κατακάψει εκτάσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Κύπρου.
Ανορθωσιάτες προσπαθήστε να παραμείνετε προσγειωμένοι ή έστω αισιόδοξα συγκρατημένοι στα μέτρα του δυνατού. Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως φέτος τα προεόρτια θα έρθουν πολύ σύντομα. 131 μέρες έμειναν!
ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ
