Το συγκεκριμένο κείμενο μας έστειλε φίλη του Anorthosis24. Δημοσιεύθηκε πέρσι στην εφημερίδα Goal, αλλά η ημέρα προστάζει την δημοσίευση του και πάλι. Η μόνη αλλαγή είναι μερικές ημερομηνίες, ενώ το άρθρο γράφτηκε για να μπει στην χρονοκάψουλα και να διαβαστεί από Ανορθωσιάτες μετά από αρκετά χρόνια. Απολαύστε λοιπόν:
30.01.2013, Τετάρτη.
102 χρόνια πριν, στην θαλασσοφίλητη πόλη της Αμμοχώστου, εκεί όπου μεγάλωσαν οι παππούδες μας και γεννήθηκαν οι γονείς μας, άρχισε να γράφεται το ωραιότερο κεφάλαιο στη ζωή του κάθε Ανορθωσιάτη: η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Στις 30 Ιανουαρίου 1911, γράφτηκε η πρώτη σελίδα ενός κεφαλαίου που δεν θα τελειώσει ποτέ. Αν ανατρέξουμε πίσω στην ιστορία, θα δούμε ότι οι σελίδες αυτού του κεφαλαίου δεν ήταν μόνο ευχάριστες, αλλά και δυσάρεστες.
Ανάμεσα στις σελίδες αυτού του κεφαλαίου, άρχισε και η δική μου ζωή 21 χρόνια πριν. Έζησα την εισβολή, το ξεριζωμό και την προσφυγιά μέσα από τις ιστορίες που μου διηγήθηκαν οι γονείς και οι παππούδες μου αλλά κυρίως μέσα από την Ανόρθωση. Στο σύντομο αυτό χρονικό διάστημα, έμαθα ότι η Ανόρθωση δεν είναι απλά ένα αθλητικό σωματείο, αλλά οι αξίες και τα ιδανικά με τα οποία γαλουχήθηκαν οι πρόγονοί μας. Μέσα από αυτές τις γραμμές θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τα γεγονότα που έζησαν οι Ανορθωσιάτες της δικής μου γενιάς.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Θυμάμαι αμυδρά τα συνεχόμενα πρωταθλήματα τις δεκαετίας του 90’ και τις πρώτες μου επισκέψεις στο Αντώνης Παπαδόπουλος, στον Ναό όπως τον λέμε σήμερα. Θυμάμαι όμως κι εκείνη τη δύσκολη περίοδο του 2004-2005 όταν η Ανόρθωση, το καμάρι της Αμμοχώστου, πνιγμένη από τα χρέη πλησίαζε ολοένα και περισσότερο προς την καταστροφή. Τότε ήταν που εμφανίστηκε ο Τιμούρ Κετσπάγια, ο δικός μας άνθρωπος, που έμελλε να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Ανόρθωσης. Κανένας δεν περίμενε τότε πως μια Ανόρθωση βυθισμένη στα χρέη θα κατάφερνε να ορθοποδήσει και μάλιστα να κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Το 2005 όμως ήταν μια ξεχωριστή χρονιά για τον κάθε Κύπριο και όχι μόνο για τους Ανορθωσιάτες, αφού η Ανόρθωση μέσα σε ένα κατάμεστο ΓΣΠ κατάφερε να κερδίσει την τουρκική Τράνζοσπορ με 3-1. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον εξονυχιστικό έλεγχο στις εισόδους του ΓΣΠ, το φόβο που είχα για τυχόν επεισόδια με τους Τούρκους που θα έρχονταν στο γήπεδο και τα συρματοπλέγματα έξω από το γήπεδο. Μπαίνω στο γήπεδο με το φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου γνωρίζοντας ότι στην διπλανή κερκίδα ήταν οι Τούρκοι, αυτοί οι ίδιοι που σήμερα κατοικούν στα σπίτια των παππούδων μας, στην ωραία μας Αμμόχωστο που δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε παρά μόνο μέσα από την Ανόρθωση. Μέσα μου σκέφτομαι « πως τόλμησαν να έρθουν στο γήπεδο; Δεν ντρέπονται; Μάλλον όχι».
Η αγωνία και ο φόβος ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των 20 χιλιάδων οπαδών – Ανορθωσιατών και μη – που ήρθαν από όλες τις πόλεις της Κύπρου να παρακολουθήσουν τον αγώνα. Μέσα σε ένα κατάμεστο ΓΣΠ, η Ανόρθωση όφειλε να κερδίσει για την Κύπρο, για την Αμμόχωστο, για τους πρόσφυγες. 20 χιλιάδες κόσμος φώναζε στον εχθρό ότι «Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ» δίνοντας τη δική του μάχη στις κερκίδες του ΓΣΠ. Το «Χώμα που περπάτησα» ήταν στα χείλη κάθε οπαδού καθ’όλη την διάρκεια του αγώνα. Και να που στο 24ο λεπτό ο Νίκος Νικολάου, ο αρχηγός μας, σκοράρει. Το γήπεδο σείεται και οι οπαδοί στις κερκίδες παραληρούν. Η τουρκική ομάδα καταφέρνει τελικά να φέρει το παιχνίδι στα ίσα χωρίς όμως να μπορεί να φανταστεί τη συνέχεια. Στο 82ο λεπτό ο Νίκος Φρούσος με κεφαλιά στέλνει την μπάλα στα δίχτυα και εμάς στα ουράνια. Η παράσταση όμως δεν έχει τελειώσει αφού ο Τσιταϊσβίλι στο 89ο λεπτό με ένα δυνατό σουτ θα γράψει το 3-1 για την Ανόρθωση. Οι Τούρκοι στις κερκίδες δεν το πιστεύουν. Οι Ανορθωσιάτες ενώνονται για πρώτη φόρα με οπαδούς άλλων κυπριακών ομάδων και βγαίνουν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Ναι Κύριοι, η Ανόρθωσις Αμμοχώστου σας νίκησε! Εκείνο το βράδυ της 26ης Ιουλίου θα μου μείνει αξέχαστο όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Μια βδομάδα μετά, η Ανόρθωση καλείται να επαναλάβει την καλή εμφάνιση του ΓΣΠ και να προκριθεί στον επόμενο γύρο του Τσάμπιονς Λίγκ μέσα στην Τουρκία. Οι παίκτες και ο προπονητής μας, Τιμούρ Κετσπάγια, ήξεραν καλά ότι αυτό δεν θα ήταν εύκολο και τελικά είχαν δίκιο. Οι Τούρκοι φανερά ενοχλημένοι από τον διασυρμό της ομάδας τους από την ομάδα της Αμμοχώστου κάνουν ότι μπορούν για να μειώσουν και να προσβάλουν τους ποδοσφαιριστές μας. Στο αεροδρόμιο, τους αναγκάζουν να βγάλουν ακόμα και τα παπούτσια (!) για δήθεν έλεγχο και στο ξενοδοχείο τους επιτίθενται οπαδοί της Τουρκικής ομάδας. Αυτά πεισμώνουν ακόμα περισσότερο τους παίχτες μας που καταφέρνουν τελικά να πάρουν την πρόκριση παρά την ήττα με 1-0 μέσα στο τουρκικό γήπεδο και να δώσουν το έναυσμα για να αρχίσουν οι πανηγυρισμοί. Η πρόκριση της κυπριακής ομάδας γίνεται αντικείμενο συζήτησης ανά το παγκόσμιο. Οι ποδοσφαιριστές μας δέχονται υποδοχή ηρώων στο αεροδρόμιο από τους χιλιάδες οπαδούς που προσπαθούν να πιστέψουν τι έχει γίνει.
Τρία χρόνια μετά, το 2008, η Ανόρθωση με προπονητή τον Τιμούρ, καταφέρνει να κερδίσει άλλο ένα πρωτάθλημα που θα μου μείνει αξέχαστο. Δειλά-δειλά η Ανόρθωση φτάνει ένα βήμα πριν από τους Ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ και βρίσκεται αντιμέτωπη με τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Με τη βοήθεια του κόσμου της καταφέρνει να νικήσει 3-0 τον Ολυμπιακό και να ελπίζει για μια θέση στο όνειρο. Είμαστε αισιόδοξοι ότι η Ανόρθωση με μια καλή εμφάνιση στο Καραϊσκάκη θα φέρει την πρόκριση στην Κύπρο μας. Και να που στις 27 Αυγούστου του 2008, η Ανόρθωση γίνεται η πρώτη κυπριακή ομάδα που παίρνει το πολυπόθητο εισιτήριο για τους Χρυσοφόρους Ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ. Με το σφύριγμα του διαιτητή, όλοι οι δρόμοι της Κύπρου ντύνονται στα γαλανόλευκα και οι Ανορθωσιάτες κατακλύζουν το αεροδρόμιο για ακόμη μια φορά για να υποδεχτούν τους ποδοσφαιριστές όπως τους αξίζει, σαν ήρωες.
Η πορεία της Ανόρθωσης στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ όμως δεν σταματά εδώ. Η κλήρωση την φέρει αντιμέτωπη με την Ίντερ, την Βέρντερ και τον Παναθηναϊκό. Ακόμη κι εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε ότι η Ανόρθωση μπορεί να τα βάλει με αυτές τις ομάδες. Οι ποδοσφαιριστές του Τιμούρ Κετσπάγια φροντίζουν σε κάθε αγώνα να μας διαψεύδουν και να κοιτάζουν στα μάτια κάθε αντίπαλο που θα βρεθεί στο δρόμο τους, μαζεύοντας συνολικά 6 βαθμούς. Οι αγώνες της Ανόρθωσης στη μεγάλη αυτή διασυλλογική διοργάνωση θα μου μείνουν αξέχαστοι. Κι επειδή για μας τους Ανορθωσιάτες, Ανόρθωσις σημαίνει Αμμόχωστος φροντίζουμε να αναδείξουμε όσο καλύτερα μπορούμε την πόλη μας, την ιστορία μας σ’ολόκληρο τον κόσμο στον τελευταίο εντός έδρας αγώνα με την Βέρντερ.
Το γήπεδο γεμίζει από πλακάτ που απεικονίζουν τις πολυκατοικίες και τα σημαντικότερα κτίρια της Αμμοχώστου. Με όλα αυτά τα πλακάτ γύρω σου, νιώθεις λες και βρίσκεσαι κάπου άλλου, σε μιαν άλλη εξέδρα, αυτή του ΓΣΕ. Σ’ένα τεράστιο πανό στο κέντρο της κερκίδας αναγράφεται η λέξη “FAMAGUSTA”. Τώρα ναι, όλοι ξέρουν ποια είναι η Αμμόχωστος, ποια είναι η Ανόρθωσις. Το «Χώμα που Περπάτησα» αντηχεί σε κάθε γωνιά της γης μέσα από τις φωνές των χιλιάδων Ανορθωσιατών που βρίσκονται στις κερκίδες.
Στις 30 του Γενάρη του 2011, η αγάπη μας γιορτάζει τα 100α της γενέθλια κι εμείς δεν μπορούμε να λείπουμε από εκεί. Οι εκδηλώσεις στην προσωρινή μας έδρα, το Αντώνης Παπαδόπουλος, αρχίζουν από νωρίς το πρωί στο εκκλησάκι της Παναγίας του Σουμελά. Νωρίς το απόγευμα, μαζευόμαστε όλοι στο γήπεδο για να δούμε για πρώτη φορά τον ΑΙΩΝΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑ να κοσμεί την προσωρινή μας έδρα. Ακολουθεί απόδοση τιμών σε αυτούς που βοήθησαν την Ανόρθωση να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει αυτά τα 100 χρόνια. Και να που ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε, η ώρα να τιμήσουμε τον άνθρωπο που ανέδειξε το μεγαλείο της ομάδας της Αμμοχώστου σε ολόκληρο τον κόσμο, τον Τιμούρ Κετσπάγια. Μετά από απόφαση της διοίκησης, αποσύρεται η φανέλα με τον αριθμό 14 που φορούσε ο Τιμούρ. Όλοι στις κερκίδες είμαστε συγκινημένοι και φωνάζουμε «Τιμούρ, Τιμούρ» για να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας σε αυτό τον άνθρωπο που πίστεψε πρώτος απ’όλους μας στην ιδέα της Ανόρθωσης. Εκείνος σεμνός και ταπεινός όπως πάντα αρνείται να περπατήσει προς το κέντρο του γηπέδου και να γίνει το κέντρο της προσοχής. Αυτός είναι ο Τιμούρ Κετσπάγια κύριοι!
Από τα 100α γενέθλια της Ανόρθωσης δεν μπορούσε να λείψει κανείς ή μάλλον έλειπαν τρεις! Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης και ο Αντώνης Παπαδόπουλος δεν κάθονταν ανάμεσα μας, στις κερκίδες του Αντώνης Παπαδόπουλος. Μπορεί να μην μπορούσαμε να τους δούμε, όμως τους νιώθαμε. Οι ψυχές τους ήταν εκεί, πάνω από το γήπεδο δίπλα στην αγαπημένη τους ομάδα. Ξέραμε πως ήταν εκεί και θέλαμε να τους αποδώσουμε την ύψιστη τιμή για κάθε Ανορθωσιάτη. Ανακηρύξαμε λοιπόν τους Γρηγόρη Αυξεντίου και Κυριάκο Μάτση ως επίτιμους προέδρους της Ανόρθωσης μετά θάνατον. Θυμάμαι ξαφνικά να σκοτεινιάζει ο ουρανός και να αρχίζει να ψιλοβρέχει για λίγα λεπτά. Μπορεί να το θεωρήσετε τρελό αλλά όσοι ήμασταν εκεί το νιώθαμε. Ο ουρανός σκοτείνιασε και άρχισε να ψιλοβρέχει γιατί οι ψυχές των Αυξεντίου και Μάτση ήταν σίγουρα εκεί και συγκινήθηκαν μάλιστα.
Και συνεχίζω, πώς να μην συγκινηθούμε, πώς να μην κλάψουμε φίλε Ανορθωσιάτη όταν ακούμε από τα μεγάφωνα του σταδίου την αδελφή του Αυξεντίου να λέει «Απ’ολες τις γιορτές και τις τιμές που του γίνηκαν, τούτη θα την θεωρήσει την καλύτερη γιατί η Ανόρθωση ήτουν η καρδιά του»; Εκείνη τη στιγμή βούρκωσαν τα μάτια και του τελευταίου Ανορθωσιάτη που βρισκόταν στο γήπεδο. Τέλος η τεράστια τούρτα με τα 100 κεράκια μπαίνει στο γήπεδο. Αρχίζουμε να μετράμε αντίστροφα και τα 100α γενέθλια της Ανόρθωσης είναι γεγονός. Οι κερκίδες παίρνουν κυριολεκτικά φωτιά και «ο σηκωτός» ακούγεται σε όλο το στάδιο. Συνεχίζουμε τα συνθήματα και τελειώνουμε με το τραγούδι σταθμό στην ιστορία της Ανόρθωσης, το «Χώμα που Περπάτησα».
Μπορεί μετά από ένα αιώνα, αυτά να μοιάζουν για σας σαν ένα όμορφο παραμύθι, αλλά είμαι σίγουρη πως θα έχετε κι εσείς να μας πείτε το δικό σας παραμύθι. Όταν θα διαβάζετε αυτά τα λόγια όλοι όσοι ζήσαμε αυτές τις στιγμές δεν θα είμαστε εκεί, αλλά στα 200α γενέθλια της Ανόρθωσης οι ψυχές μας θα είναι παρόν για να γιορτάσουν μαζί σας όπου κι αν είστε.
