Όταν μια ομάδα δεν πάει καλά στον πρώτο γύρο, οι φίλαθλοι συνήθως θέλουν – πέραν από το κεφάλι του προπονητή – μεταγραφές. Αντίθετα, όταν η ομάδα είναι πρώτη, αήττητη και με διαφορά από τους υπόλοιπους, οι φίλαθλοι θέλουν… πάλι μεταγραφές!
Ο καταναλωτισμός έχει από χρόνια γίνει τρόπος ζωής και δεν θα μπορούσε να λείπει από τον βασιλιά των αθλημάτων. Οι φίλαθλοι αρέσκονται να διαβάζουν για τους μεταγραφικούς στόχους οι οποίοι θα ανεβάσουν την ομάδα ένα επίπεδο πιο ψηλά, ενώ οι παράγοντες τρελαίνονται για φωτογραφίες με τα μεταγραφικά αστέρια που φέρνουν καραβιές και συνήθως… αφήνουν κάποιους άλλους να πληρώσουν. Οι δε προπονητές, αν δεν είναι πονηροί ώστε να εισπράξουν το κάτι τις από τους μάνατζερ, συνήθως υπό την πίεση για επιτυχίες, δεν θέλουν να κλείσουν την πόρτα σε κάποιο ποδοσφαιριστή, στον οποίο ενδεχομένως όντως να στηρίζουν ελπίδες για διάκριση.
Η πικρή πραγματικότητα βέβαια, συνήθως αποκαλύπτεται μερικές βδομάδες αργότερα. Όταν περάσει η “περίοδος προσαρμογής”, αφού περιμένουμε “να μπει στο πετσί της ομάδας”, όταν πια “πάρει παιχνίδια στα πόδια του”, ο θησαυρός αποδεικνύεται άνθρακας και… βάζουμε πλώρη για τον επόμενο στόχο. Σίγουρα αυτό δεν είναι απόλυτο, είναι όμως ο κανόνας στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο. Είναι απόλυτα λογικό, ότι ποδοσφαιριστές αξίας, οι οποίοι έκαναν σωστές επιλογές την περίοδο του καλοκαιριού, δεν αναζητούν μεταστέγαση χειμωνιάτικα. Ή κι αν ακόμα φτάσουν στο σημείο αυτό, οι ομάδες τους δεν είναι συνήθως διατεθειμένες να αφήσουν το κελεπούρι να πάει κοψοχρονιά. Άρα οι καλές και φτηνές λύσεις, σπανίζουν.
Το να απαριθμήσουμε περιπτώσεις χειμερινής μεταγραφικής υστερίας όπου οι μεταξωτές κορδέλες μας αποδείχθηκαν… φύκια, θα ήταν χάσιμο χρόνου και σπατάλη χώρου. Είναι πιο εύκολο να επικεντρωθούμε στις πετυχημένες κινήσεις. Πρώτη φορά που ήρθε ίσως παίχτης στην Ανόρθωση και συνέβαλε στην μετέπειτα πορεία, ήταν η μεταγραφή Πάουλο Κόστα, από τον Άρη. Ένας παίχτης ιδιόρρυθμος που βρέθηκε… κατά λάθος στη Λεμεσό και όντως στους πρώτους έξι μήνες της παρουσίας του στο “Αντώνης Παπαδόπουλος”, απετέλεσε σημαντικό γρανάζι στη μηχανή του Τιμούρ, που σήκωσε το αήττητο πρωτάθλημα.
Επόμενη φορά που έγιναν μεταγραφές ουσίας, ο χειμώνας του 2010, όταν στο τιμόνι της Κυρίας βρισκόταν ο Στανιμίρ Στοΐλοφ. Ο Βούλγαρος, έφερε παιχταράδες στην ομάδα, όπως οι Αγγέλοφ, Σπρόγκελ και Κόλιν που ούτε λίγο ούτε πολύ, μας γλύτωσαν από δυσάρεστα σενάρια, που έφταναν μέχρι και τη… διαβάθμιση! Βέβαια, ο προπονητής τότε χρησιμοποίησε και με το παραπάνω την πολιτική ανοιχτού πορτοφολιού της… οικουμενικής διοίκησης, η οποία πλήρωσε αδρά παίχτες και μανατζαρέους, προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα. Ή μάλλον, δεν τους πλήρωσε ακριβώς, αλλά άφησε το λογαριασμό για τους επόμενους, με αποτέλεσμα το σημερινό οικονομικό χάλι. Σημειωτέον, ούτε σ’ εκείνη την περίοδο αποφύγαμε την εισαγωγή παλτών.
Πέρσι δε, από τις κινήσεις που έγιναν, μόνο ο Μακρής μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένη. Ωστόσο, δεν έγινε κατορθωτή η παραμονή του στην ομάδα, λόγω της μορφής του δανεισμού του στην ομάδα μας, με μόνο έξι μήνες συμβόλαιο, δίχως καμιά πρόνοια αγοράς.
Καιρός είναι να καταλάβουμε πως τα Χριστούγεννα δεν προσφέρονται για σοβαρές μεταγραφικές επενδύσεις. Αν προκύψει κάτι καλό – συνήθως από συγκυρίες – καλοδεχούμενο. Το να βάζουμε όμως πίεση για κινήσεις οι οποίες αποδεικνύονται τελικά σπατάλη υπερπολύτιμων οικονομικών πόρων, προξενεί μάλλον ζημιά στο Σωματείο μας, παρά να το βοηθά. Τους μόνους που ενισχύει, είναι τους διάφορους μάνατζερ, οι οποίοι έχουν βρει τα τελευταία χρόνια ένα πολύ βολικό τρόπο, να εισπράττουν δέκατο-τρίτο μισθό…
