Εφτά χρόνια έχουν περάσει, από τότε που η Ανόρθωσις μας είχε βγάλει στους δρόμους με τη μεγαλύτερη επιτυχία στη σύγχρονη ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου. Μια επταετία, μέσα στην οποία πολλά μεσολάβησαν, μα κανένας πρόσφυγας δεν πήγε πίσω στο σπίτι του, κανένας εγκλωβισμένος δεν ένιωσε ελεύθερος, κανένας αγνοούμενος δεν επέστρεψε στην οικογένειά του και κανένα χωριό δεν αποδόθηκε στους νόμιμους κατοίκους του. Πώς εξηγείται λοιπόν αυτή η μεταστροφή στα συναισθήματά μας;
Δεν τα βάζουμε με τον κόσμο της ΑΕΛ. Πολύ πιθανόν, να βρίσκαμε κι οπαδούς της δικής μας ομάδας με τα ίδια μυαλά. Ίσως όχι σε τέτοια έκταση, αλλά θα βρίσκαμε. Και είναι φυσικό. Η βιομηχανία πολτοποίησης των ανθρώπινων μυαλών, η προπαγάνδα που ευνουχίζει συνειδήσεις, λειαίνει τα φρονήματα και αμβλύνει τα αισθήματα, δεν καταλαβαίνει από πόλεις και καταγωγές. Επιτίθεται σε όλους μας με την ίδια μανία και σερβίρεται με την ίδια πονηριά. Ο εχθρός μπήκε στα σπίτια μας και μας μιλά καθημερινά.
Κατηγορούμε τα ελληνικά κανάλια που τα τελευταία δύο χρόνια έχουν γίνει σερβιτόροι κακοφτιαγμένων τούρκικων σειρών. Λησμονούμε όμως ότι και στο δικό μας κρατικό κανάλι, η τουρκική ακούγεται ίσως περισσότερο κι απ’ την ελληνική! Και στις δικές μας σειρές, Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι, ή έστω ηθοποιοί που τους υποδύονται, κάνουν καθημερινά παρέλαση μπροστά στα μάτια μας. Το μάτι σιγα-σιγά συνηθίζει… Οι πολιτικοί μας συχνα-πυκνά χαριεντίζονται με τον εχθρό – όχι το λαό, όχι τον απλό κοσμάκη, αλλά τους “αξιωματούχους” – σε κοσμικές εκδηλώσεις και δικοινοτικά πανηγύρια δήθεν επανένωσης. Η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων λαμβάνουν χώρα σε γη ή ακόμα και κτίρια Ελλήνων, προσφύγων, ανθρώπων που εκδιώχθηκαν στην καλύτερη, ή σκοτώθηκαν στη χειρότερη περίπτωση, προσπαθώντας να υπερασπιστούν τη γη τους, τα σπίτια τους…
Δεν περιμένουμε κι ούτε απαιτούμε από κανένα να μας καταλάβει. Άλλαξε θαρρούμε η ζωή κι εμείς μείναμε πίσω. Ρομαντικοί, ονειροπόλοι, κολλημένοι. Όπως θέλετε ονομάστε μας. Εμείς εξακολουθούμε πάντως να πιστεύουμε στη Λευτεριά, στην Επιστροφή, στην ειρήνη. Την ειρήνη… Ακούμε πως το ποδόσφαιρο έχει να κάνει μ’ αυτή την “ειρήνη”. Μα η ειρήνη έχει να κάνει με τον αλληλοσεβασμό και την ελευθερία. Αν είναι ειρήνη για το φονιά το να είναι κάποιος σκοτωμένος, αν είναι ειρήνη για τους αφέντες οι σκλάβοι να σκύβουν το κεφάλι, αν είναι ειρήνη για τον κατακτητή οι δούλοι να του γλύφουν τα πόδια, ε τότε έχουμε παρεξηγήσει τις έννοιες. Τις έχουμε διαστρεβλώσει τόσο πολύ, που όχι απλά έχουν χάσει το νόημα, αλλά καταντούν να σημαίνουν το ακριβώς αντίθετο.
Εμείς δεν θα πάρουμε απ’ την ειρήνη σας. Δεν θέλουμε ψίχουλα απ’ τα γεύματα συμφιλίωσής σας. Σας αφήνουμε στις γιορτές και τα πανηγύρια σας. Θα περιμένουμε τη δική μας γιορτή, το δικό μας πανηγύρι, την Ανάσταση της Αμμοχώστου, της Κερύνειας, της Μόρφου. Τότε θα χαρούμε κι εμείς. Τότε θα γιορτάσουμε και θα σας προσκαλέσουμε να χαρείτε μαζί μας. Τότε και μόνο τότε θα κάνουμε ειρήνη, πρώτα με τη συνείδησή μας και μετά με τον κόσμο.
