Αδέρφια,
Σήμερα ο αγώνας με τον απόλλωνα μου θύμισε ενα αγώνα με τον απόλλωνα που δώσαμε πριν 2 και κάτι χρόνια, στον οποίο είχα την τύχη να φιλοξενήσω 2 (Ανορθωσιάτες πλέον) φίλους απο πολύ, πολύ μακριά. Αναδημοσιεύω την ιστορία της επίσκεψης τους, γιατί πιστεύω πως κάθε τόσο πρέπει να ξεχνάμε τους προπονητές, τα αγωνιστικά πλάνα, τους διαιτητές για λίγο και να θυμόμαστε την καταγωγή και τις ρίζες μας. Αυτό που μας καθιστά διαφορετικούς απο τους υπόλοιπους.
Δυο Μεξικανοί φοιτητές, ο Rodrigo και ο Diego, ξεκινούν το μακρινό ταξίδι για την Κύπρο έχοντας μια θολή εικόνα στο μυαλό τους για τον προορισμό τους. Μεγάλη περιέργεια και πόλλα ερωτήματα τούς γέννησε η ιστορία αυτού του τόπου. “Famagusta is a ghost town”, τους είπα, πράγμα που δυσκολεύτηκε το μυαλό τους να συλλάβει. “From this day on, you are Anorthosis Famagusta supporters”, τους είπα κιόλας μερικούς μήνες πριν, εξηγώντας τους πως η Ανόρθωση για τους Βαρωσιώτες είναι ένα το πολυτιμότερο πράγμα, τα οποίο έχουν φέρει μαζί τους από την Αμμόχωστο. Πως δεν είναι μια απλή ομάδα ποδοσφαίρου, αλλά σύμβολο μιας ολόκληρης πόλης, των ιδανικών και των αξιών των κατοίκων της.
Είμαι μικρός για να ξέρω τους δρόμους και τις ιστορίες της Αμμοχώστου κι έτσι ο πάτεράς μου είναι εκείνος που αναλαμβάνει να ξεναγήσει τους φιλοξενούμενους μου στην πόλη. Φτάνοντας κοντά στην κλειστή πόλη περνάμε έξω από το βομβαρδισμένο γραφείο του παππού μου. Ενοχλημένος, μα συνάμα περήφανος, δείχνω το διαλυμένο γραφείο στους επισκέπτες, μα με διακόπτει η άφιξή μας στο σπίτι, όπου μεγάλωσε ο πατέρας μου, το οποίο άφησε τη μαύρη εκείνη μέρα του 1974. Την αυλή του σπιτιού κόβει στα δυο το συρματόπλεγμα της κλειστής πόλης και ο πατέρας μου δακτυλοδείχνει το δωμάτιό του. Οι επισκέπτες τον ρωτούν επίμονα, γιατί δεν κατεβαίνει να δει το σπίτι από μέσα, να μπεί στο δωμάτιό του, αλλά απάντηση δεν παίρνουν.
Στο δρόμο για την παραλία το αυτοκίνητο σταματάει κοντά στο ΓΣΕ. Μόλις που διακρίνονται οι ερειπωμένες κερκίδες του αγαπημένου γηπέδου, το οποίο εξακολουθεί να μας καρτερεί. “Εδώ θα γυρίσουμε” σκέφτομαι. Η επιμονή μου να περπατήσουμε στην παραλία, αναγκάζει τον πατέρα μου να σφίξει τα δόντια και να συγκρατήσει την συγκίνηση του βλέποντας τα ερειπωμένα ξενοδοχεία στην ατελείωτη παραλία της πόλης. Σταματώντας στο συρματόπλεγμα στην παραλία, η σιωπή πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα.. Θυμάμαι γραμμένα σε ένα κομμάτι χαρτί πάνω στο συρματόπλεγμα τα λόγια, “Ανοίξετε, άφησα μέσα την ψυχή μου”. Σιγοτραγουδώ τον ύμνο της Ανόρθωσης συγκρατώντας τα δάκρυα και την οργή μου.. “Χώμα που πέρπατησα, γη που νοσταλγώ”..
Οι επισκέπτες ενοχλημένοι από την αδικία ρωτούν πώς αντέχουμε και δεν ξεσπούμε σε δάκρυα και η απάντηση του πατέρα μου είναι πολύ πιο απλή από αυτή που περίμεναν. “We are used to it, Rodrigo”. Με λίγο νερό στο πρόσωπο από τη θάλασσά μας, φεύγουμε με μια υπόσχεση γνωστή: “Και μεις πουλιά που διώξαν μας, τον Αύγουστο οι εχθροί σου, να ξέρεις θα γυρίσουμε πιστοί στην άνοιξή σου”…
“Βαφτισμένοι” Ανορθωσιάτες πλέον οι Μεξικανοί την επόμενη μέρα έρχονται στην προσωρινή μας έδρα, έχοντας εφοδιαστεί με φανέλες της ομάδας. Αντιλαμβάνονται από μόνοι τους πλέον ότι ο μεγάλος κόσμος της Ανόρθωσης φτάνει από κάθε προσφυγική γωνιά του νησιού, όχι για να παρακολουθήσει απλά έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά για να δει τους συμπολίτες του, τους φίλους του, για να κρατήσει άσβεστη τη φλόγα της επιστροφής στην αγαπημένη Βασιλεύουσα. Γνωρίζουν εκεί πολλούς φίλους Ανορθωσιάτες, ο καθένας έχει να τους πει μια δική του ιστορία, μια δική του φιλική ατάκα, άλλοι με σπαστά Άγγλικα, άλλοι με 2-3 λέξεις στα Ισπανικά. Στο γήπεδο κερδίζουν τις καρδιές των γύρω με τη συμπαράσταση τους προς την ομάδα μας, ως αν να είναι οι πιο φανατικοί της οπαδοί. Στα γκολ όλοι τους αγκαλιάζουν σαν να τους ξέρουν χρόνια και πανηγυρίζουν σαν τρελοί..
Φεύγοντας, είπαν πως δε θα μας ξεχάσουν ποτέ. Ευχήθηκαν με τη βοήθεια της Santa Maria de Guadalupe στην επόμενη επίσκεψή τους να μπορέσουν να περπατήσουν απο άκρη σ’άκρη την παραλία μιας ελεύθερης Αμμοχώστου. Έτσι απλά λοιπόν, ένα κομμάτι του ταξιδιού, η ιστορία, η εικόνα, η μαγεία της Ανόρθωσης της Αμμοχώστου κέρδισε τις καρδιές δυο παιδιών από την άλλη άκρη του κόσμου.
