Δύο αγωνιστικές πριν το παιγνίδι με την μάνα, μπροστά μας βρίσκουμε την… κόρη να την πούμε, παράρτημα να την πούμε, Αλκή. Συμπαθής ομάδα η αλήθεια να λέγεται, αλλά δεν παύει να είναι αυτό που είναι. Η οποία έρχεται στο Παπαδόπουλος με τρεις ήττες πάνω της, αλλά αυτό εμένα προσωπικά με φοβίζει ακόμη περισσότερο. Όχι η Αλκή φυσικά, αλλά κάποιοι εντεταλμένοι σαν τον Τράττο, που μπορούν να «υποσχεθούν» κάποιους βαθμούς, ειδικά όταν προηγήθηκε παιγνίδι με την Aspro Clear ΑΠΟΕΛ. Κάτι σαν το Παραλίμνι ένα πράγμα.
Θέμα ανωτερότητας δεν υπάρχει. Δυστυχώς όμως εμείς οι Ανορθωσιάτες ξέρουμε ότι στο «αξιόπιστο» Κυπριακό ποδόσφαιρο, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Ούτε ακόμη και ο πιο τυχερός. Το είδαμε και στο παιγνίδι με το Παραλίμνι. Το είδαμε και τόσες μα τόσες φορές πέρσι. Εμείς το μόνο που ζητάμε είναι 50-50. Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο. Αν είναι να χάσουμε με την αξία μας, θα το δεχθούμε χωρίς παράπονο! Αλλά τουλάχιστον αφήστε μας!
Πίσω στο παιγνίδι τώρα, το τέλος στην καριέρα του Μπόα συσπειρώνει την ομάδα αλλά αφήνει ένα τεράστιο κενό σε μία θέση που πονούσαμε και που επιτέλους φέτος βρήκαμε την λύση. Αλλά η ατυχία μας χτύπησε ακόμα μία φορά και ο Λέβι ψάχνει να βρει την λύση. Για τις επόμενες αγωνιστικές, με αρχή το Σάββατο, η μία δοκιμή θα διαδέχεται την άλλη μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη «φόρμουλα». Τουλάχιστον επιστρέφει για τα καλά ο Λαβόρδε που είναι υπεραπαραίτητος, μετά και το +1 του Ιτζάγκι από την Δικαστική.
Η νίκη είναι ο μόνος στόχος, έτσι ώστε να πάμε στα ντέρμπι με την καλύτερη δυνατή ψυχολογία και να δώσουμε τα ρέστα μας. Το υλικό υπάρχει, που είναι προορισμένο για μεγάλα πράγματα, όμως ακόμη θέλουμε δουλειά. Πάμε λοιπόν το Σάββατο στο Αντώνης Παπαδόπουλος να σπρώξουμε την ομάδα και εμείς με την σειρά μας για την νίκη, και να φωνάξουμε και για τον μαχητή μας Γουίλιαμ Μποαβεντούρα. Που δυστυχώς όπως φαίνεται δεν θα είναι στο γήπεδο. Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί η συγκίνηση είναι δυνατόν να του προκαλέσει προβλήματα στην κατάσταση που είναι.
