Χαίρεται φίλοι μου, μέσα από αυτή την εβδομαδιαία στήλη, θα εξετάζουμε την προϊστορία του επερχόμενου αγώνα της ομάδας μας, “για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι” τις ένδοξες στιγμές της Ανορθωσάρας, στο πρόσφατο παρελθόν.
Κάθε φορά που ο Φοίνικας τίθεται αντιμέτωπος με την Αλκή Λάρνακας, στους παλιότερους ξυπνούν θύμησες του ’74, όταν το Σωματείο της Αλκής είχε στηρίξει την Ανόρθωση στους δύσκολους πρώτους μήνες του ξεριζωμού, με την παροχή αθλητικού υλικού. Για πολλά χρόνια, αυτό θυμούνταν και οι φίλοι του συμπαθούς κατά τα άλλα σωματείου της Λάρνακας. Τα τελευταία χρόνια όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Βλέπουμε την Αλκή, κυρίως τους (λιγοστούς) οπαδούς της, να επιζητούν την νίκη με υπέρμετρο πάθος όταν αγωνίζονται στο “Αντώνης Παπαδόπουλος” (παράδειγμα ο περσινός αγώνας, που υπό κανονικές συνθήκες η Αλκή δεν τελείωνε τον αγώνα με 11 παίκτες ούτε με σφαίρες). Κάτι το οποίο φυσικά και δεν πρέπει να είναι κατακριτέο, κάθε άλλο, έλα όμως που στους αγώνες τους με κάποια άλλη ομάδα, το πάθος εξαφανίζεται και τα παιχνίδια παίζοντα στα “χαλαρά”.
Πάμε λοιπόν να κάνουμε μια ανασκόπηση του πρόσφατου παρελθόντος, στους αγώνες Ανόρθωσης-Αλκής, στο “Αντώνης Παπαδόπουλος”:
Από το 1991, σε σύνολο 14 αγώνων, η Ανόρθωση μετρά 11 νίκες, 2 ισοπαλίες (1997 και 2012) και μία μόλις ήττα (σ’ εκείνο τα τραγικό διάστημα Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2010), καθιστώντας το απόρθητο φρούριο μας ιδιαίτερα αφιλόξενο για τους Λαρνακείς. Την τελευταία 20ετία, οι αναμετρήσεις Ανόρθωσης-Αλκής συνοδεύονται από γκολ, πολλά γκολ, ως συνήθως, από την δική μας πλευρά. Αυτό μαρτυρά και ο συντελεστής τερμάτων, που ανέρχεται στο 38-13. Δηλαδή, σκοράρουμε 2.7 τέρματα ανά αγώνα και δεχόμαστε 0.9.
Πιο χορταστικό και συνάμα πανηγυρικό παιχνίδι της εικοσαετίας, ήταν σαφέστατα η πανηγυρική νίκη της αρμάδας του Κετσπάγια το 2005 με 7-2, στην οποία σφραγίστηκε και η κατάκτηση του Πρωταθλήματος μετά από 5 χρόνια. Αυτό ήταν και το παραγωγικότερο παιχνίδι της εικοσαετίας, σε αντίθεση με το 0-0 της περυσινής περιόδου, αποτέλεσμα που συναντήθηκε για μία και μοναδική φορά.
Τα τελευταία 2 χρόνια δε, η άκρως θετική παράδοση πάει να χαλάσει. Ενώ μέχρι πριν 2 χρόνια, η μοναδική μας απώλεια κόντρα στην Αλκή ήταν μία ισοπαλία, τώρα έχει δημιουργηθεί ένα “μίνι-σερί” 2 χρόνων χωρίς νίκη. Το 2010, και παρά το ότι αντιδράσαμε ισοφαρίζοντας σε 1-1 με ένα απίστευτο τέρμα του Αλβάρο Μπράτσι, δεχθήκαμε και δεύτερο τέρμα, φτάνοντας στην πρώτη και μοναδική ήττα από την Αλκή στο “Αντώνης Παπαδόπουλος”. Το κακό συνεχίστηκε και στην περσινή περίοδο, όπου 6 μόλις μέρες μετά την εμφατική νίκη με 0-1 πάνω στην ομόνοια με 10 παίκτες, το σερί των 6 συνεχόμενων νικών έσπασε πάνω στην προσεχή μας αντίπαλο. Παρά τις αρκετές και κλασσικότατες ευκαιρίες που έχασε κυρίως ο Μιχάλης Κωνσταντίνου, ο αγώνας έμεινε στο 0-0. Τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά, αν ο “κύριος” διαιτητής είχε αποβάλει, ως όφειλε, τον αμυντικό της Αλκής, στα τελευταία στάδια του αγώνα.
Όσοι θέλουν να εμβαθύνουν περαίτερω την έρευνά τους, μπορούν να το κάνουν εδώ.
Πάμε δυνατά το Σάββατο, για να συνεχίσουμε τις νίκες, και να θυμίσουμε στους αντιπάλους όμως ότι δεν δικαιούνται ούτε να ονειρεύονται το οποιοδήποτε βαθμολογικό όφελος μέσα στον ΝΑΟ μας. Πάμε δυνατά, να ξαναχτίσουμε το απόρθητο φρούριο μας. Πάμε δυνατά, να ξαναξυπνήσουμε το ηφαίστειο!
Φωτογραφία από Balla.com.cy
ΜΕ ΦΑΡΟ ΤΟ ΕΝΔΟΞΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΛΑΜΠΡΟΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ!
Ο Ιστορικός
